Julian Edwin Arnoldt–Russocki

Urodził się 11 lipca 1893 r. w Penkinach pow. Wyłkowyszki na Litwie Kowieńskiej. Syn Bronisława i Wiktorii z Hertyków. Brat Wiktora Feliksa (zob.).

Od 1904 do 1911 r. kształcił się w gimnazjum w Mariampolu; ukończył sześć klas.

W 1912 r. odbył obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w charakterze jednorocznego ochotnika. Służył w 2 phuz w Suwałkach.

Odbywał praktykę rolniczą w rodzinnym majątku.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. powołany do armii rosyjskiej. Do listopada pełnił służbę w 8 zapasowym pułku kawalerii. Następnie ze szw. marszowym przydzielony do 8 puł, służył w nim na froncie do grudnia 1917 r., awansując kolejno od ppor. kaw. do podrtm. kaw.

Następnie w II Korpusie Polskim. Służył w 3 szw. 6 puł. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918 r.).

Bitwa pod Kaniowem

Znienacka napadnięty przez liczne oddziały Niemców w futorze Sałów na zachód od Kozina zebrał pomimo ogólnego zamieszania i chaosu część swego szwadronu i przebił się do Dow. Dyw. w myśl otrzymanego rozkazu. Odznaczył się zimną krwią, jemu zawdzięca Dow. 4 Dyw. wczesną wiadomość o ataku nieprzyjacielskim, wiadomość tą rtm. Russocki podał z narażeniem własnej osoby telefonem w momencie gdy niemicy wpadli już na dziedziniec zajmowanego przezeń domu.

(Możliwość napadu tłumaczy ogólna sytuacja II. korpusu w przeddzień bitwy kaniowskiej – duże przestrzenie pomiędzy placówkami,  niskie stany ubezpieczających oddziałów i zarządzenia własne, które przewidując wprawdzie możliwość zbrojnego konfliktu z niemcami krępowały oddziały własne w czynnej akcji) [z wniosku płk. Franciszka Zielińskiego na order Virtuti Militari]

Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie jenieckim do listopada 1918 r.

11 listopada przybył do Warszawy i wstąpił do Wojska Polskiego. Od 14 listopada do 12 grudnia pełnił służbę w 5 puł. Następnie przebywał na trzymiesięcznym kursie przeszkalającym w Warszawie. Od 4 lutego 1919 r. w 10 puł. Przeszedł całą kampanię wojenną pułku.

Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919 r., do lipca 1930 r. służył w 10 puł. W 1924 r. ukończył kurs dowódców szw. w Grudziądzu, a w końcu 1925 r. kurs kpt. i rtm. w Rembertowie. 1 stycznia 1927 r. awansował na mjr. kaw. W 1928 r. był dowódcą szw. zapasowego, a od lipca 1929 r. kwatermistrzem pułku. Od 5 lipca 1930 r. zastępca dowódcy 16 puł. Awansowany 1 stycznia 1933 r. na ppłk. kaw., od 15 lipca 1939 r. stał na jego czele.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Podczas działań po bitwie pod Bukowcem 5 września rozwiązał pułk. Potem dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny.

Zmarł 10 sierpnia 1953 r. w Piotrkowie Trybunalskim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i rumuńskim orderem Korony Rumunii 5 kl.

Żonaty, miał syna Andrzeja Marię (ur. 28 XI 1932).