Julian Franciszek Jelinek

Urodził się 30 kwietnia 1898 r. w Zadwórzu pow. Przemyślany. Syn Franciszka i Karoliny.

Uczeń gimnazjum w Łańcucie.

Od 1914 r. w Związku Strzeleckim.

W czasie I wojny światowej od 11 września 1914 r. w Legionach Polskich. W stopniu szer. od 1 marca 1915 r. służył w 10 komp. 3 pp LP. Ukończył szkołę oficerską pułku w Zegrzu (28 sierpnia 1917).

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 9 komp. 3 pp LP. Brał udział w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie dołączył do II Korpusu Polskiego. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej.

Od 2 grudnia 1918 r. dowódca plut. 1 komp. V baonu etapowego. 1 lipca 1919 r. mianowany ppor. piech. został przydzielony do baonu zapasowego 39 pp. Od 25 lutego 1920 r. dowódca komp. 57 pp. Brał udział w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., w 57 pp służył do 1925 r. Od 3 marca 1925 do 23 listopada 1927 r. w 15 baonie KOP. Następnie do 30 marca 1930 r. referent PW w DOK nr VII. Potem ponownie w 57 pp; był dowódcą 1 i 3 komp. ckm i adiutantem pułku. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na mjr. piech., 28 czerwca został dowódcą II baonu. Od 5 października 1938 r. dowodził II baonem w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie. Od 31 sierpnia stał na czele II baonu 114 pp rez.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Pod koniec września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. został zamordowany w Charkowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.

Żonaty (od 1925 r.) z Janiną Szymanowską.