Bojownikom niepodległości

Julian Gronek

(1900-po 1939)

Urodził się 8 lipca 1900 r. w Dzikowie koło Tarnobrzega. Syn Wojciecha i Katarzyny z Mortków.

Od 1912 r. kształcił się w szkole realnej w Tarnobrzegu. Należał do skautingu.

W czasie I wojny światowej od 12 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Przydzielony do intendentury 1 pp LP, a potem I Brygady. Przeszedł cały szlak bojowy brygady. We wrześniu 1916 r. przeniesiony do oddziału sztabowego Komendy Legionów. Od kwietnia 1917 r. w Powiatowym Urzędzie Zaciągu w Zamościu, a od 22 czerwca był żołnierzem 1 komp. 2 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków. Od 30 marca przebywał w obozie w Żurawicy koło Przemyśla. 26 września zwolniony z obozu.

Powrócił do Dzikowa. Należał do POW.

Od 1 listopada 1918 r. w WP. Służył w Urzędzie Gospodarczym w Nadbrzeziu koło Sandomierza. Od 9 stycznia 1919 r. w V dyonie żandarmerii. 4 maja został żandarmem próbnym. Później w 3 i 1 dyonie żandarmerii.

W niepodległej Polsce podoficer zawodowy WP. Od 22 marca 1925 r. w 32 pp, a od 28 września 1927 r. w PKU w Warszawie. 1 lipca 1928 r. awansował na sierż. Od 13 marca 1929 r. służył w komp. administracyjnej WSWoj w Warszawie.

Zmarł po 1939 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 293/1932
Źródła

„Monitor Polski” nr 293/1932; B. Szwedo, Słownik Legionistów Tarnobrzeskich t. I, Tarnobrzeg 2014.