Julian Lewandowski

Urodził się 4 stycznia 1890 r. w Żyrardowie. Syn Jana, tkacza, i Heleny z Kwiecińskich.

Ukończył sześcioklasowe gimnazjum meskie w Warszawie oraz szkołę rolniczą. Z rodziną zamieszkał w Moskwie.

W czasie I wojny światowej w 1916 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej. Ukończył Aleksandrowską Szkołę Wojskową, po czym został przydzielony do 143 pp. Ukończył kursy oficerskie w Rżewie i z dniem 1 czerwca 1916 r. został mianowany ppor. piech. W składzie 9 komp. chemicznej od lutego 1917 r. walczył na froncie rumuńskim i na Bukowinie.

Przeszedł do I Korpusu Polskiego. Służył w 6 psp. Walczył z bolszewikami m.in. w obronie magazynów w Rżewie czy pod Osipowiczami. Do czerwca 1918 r. w komendanturze Bobrujska. Po demobilizacji korpusu powrócił do Warszawy.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Był dowódcą komp. w baonie śremskim, a potem pełnił służbę w 11 pstrz wlkp. Następnie instruktor w Wielkopolskiej Szkole Podoficerów Piechoty w Biedrusku. W 1920 r. awansował na por. piech. Od kwietnia dowódca 11 komp. 56 pp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami m.in. w bitwie warszawskiej i niemeńskiej.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na kpt. piech. Służył w 56 pp. 30 września 1931 r. przeszedł w stan spoczynku.

Od 23 stycznia 1933 do kwietnia 1934 r. komisaryczny burmistrz Murowanej Gośliny. Od marca 1935 r. wójt gminy Grodzisk Wlkp.

Sprawował też funkcję członka Powiatowego Komitetu WF i PW w Nowym Tomyślu.

Podczas kmpanii 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w obronie Warszawy.  Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) powrócił na teren Wielkopolski. Tam aresztowany przez Niemców, został osadzony w obozie w Forcie VII w Poznaniu. Potem przewieziony do obozu w Młyniewie, a stamtąd z rodziną wywieziony do Częstochowy, gdzie dotarł 7 lipca 1941 r. Ponownie aresztowany, został osadzony w areszcie na Zawodziu w Częstochowie, zaś 11 sierpnia wywieziony prawdopodobnie do obozu w Forcie VII w Poznaniu. Od 3 marca 1942 r. w obozie koncentracyjnym w Auschwitz (nr więźnia 26 320).

Zamordowany 10 marca 1942 r. w obozie.

Żonaty (od 17 XII 1917) z Bronisławą Łabińską, z którą miał synów Zdzisława (1918-1981) i Tadeusza (1922-1992), a po jej śmierci od 24 X 1924 z Heleną Kamińską, małżeństwo to było bezpotomne.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl. i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.