Juliusz German

Urodził się 17 maja 1881 r. w Jarosławiu. Syn Ludomiła, polityka, i Emilii z Dietziusów. Szwagier Lesława Natanson-Leskiego (zob.).

Ukończył gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie oraz Wydz. Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.

Od 1907 r. pracował w sekretariacie namiestnika we Lwowie. Powieściopisarz, dramaturg, poeta. W latach 1911-1914 redaktor „Gazety Lwowskiej”.

W czasie I wojny światowej od 28 października 1914 do maja 1915 r. pracował, jako urzędnik wojskowy X rangi, w przedstawicielstwie Dep. Wojskowego NKN w Wiedniu. W maju 1915 r. przyjechał do Piotrkowa i tam jako kpr. wstąpił do komp. sztabowej Komendy Legionów. 24 czerwca awansowany na plut., 8 lipca na sierż., 6 sierpnia mianowany chor. kanc. Tego też dnia przydzielony do Komendy Legionów. Od 9 października służył w Komendzie Grupy LP, będąc m.in. w zastępstwie jej adiutantem (lipiec-listopad 1916). 1 listopada 1916 r. awansował na ppor. kanc. 15 listopada przydzielony do Głównego Urzędu Zaciągu. 29 czerwca 1917 r. przeniesiony do obozu ćwiczeń w Zambrowie, zaś 19 lipca do 3 pp LP. Początkowo służył w 12, a potem 11 komp.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. 22 września przydzielony jako elew do szkoły oficerskiej, sześć dni później czasowo przeniesiono go do jej dowództwa. Od 21 października był referentem w dowództwie korpusu. Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) dostał się do niewoli austriackiej.

Internowany na Węgrzech. Był oskarżonym w procesie w Marmaros-Sziget (8 czerwca-30 września). Po abolicji procesu uwolniony, wyjechał do Lwowa, a następnie do Warszawy, gdzie zamieszkał na stałe.

15 listopada 1918 r. wstąpił do WP. Został redaktorem „Dziennika Rozkazów Wojskowych” MSWojsk. 27 lutego 1919 r. przeniesiony do rezerwy. W lutym 1920 r. awansował na por. rez. piech. W czerwcu zgłosił się do wojska, obejmując stanowisko adiutanta Dywizji Ochotniczej. W sierpniu został referentem oraz szefem Oddz. V w dowództwie Frontu Północnego gen. Józefa Hallera. 20 października awansowany na kpt. piech. (z dniem 1 kwietnia). W listopadzie został adiutantem gen. Józefa Hallera. 15 października 1921 r. zwolniony z wojska, 1 maja 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Poświęcił się pracy literackiej. Autor dramatów i powieści. Powieść Iwona i gwiazdy posiadała dwie adaptacje filmowe. Członek PEN-Clubu.

Podczas II wojny światowej pracował w PCK. Brał udział w działalności konspiracyjnej – przechowywał broń, pracował w prasie podziemnej.

Po wojnie od 1945 r. mieszkał w Katowicach.

Zmarł 21 marca 1953 r. w Katowicach.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 12 I 1913) z Zofią Natanson (zob.).