Juliusz Górecki

Urodził się 3 maja 1891 r. w Tuchowie. Syn Stanisława, naczelnika żandarmerii z Tarnowa, i Pauliny z Müllerów.

Uczył się w gimnazjum w Tarnowie. Prowadził w tym czasie agitację i kolportaż wydawnictw socjalistycznych, za co został wydalony ze szkoły. Maturę uzyskał eksternistycznie około 1908 r. Podjął wówczas studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Członek PPSD, działał na terenie Krakowa.

W czasie I wojny światowej od 8 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Gustaw”. W stopniu szer. służył w 1 i 7 pp LP. W sierpniu 1915 r. leczył się w szpitalu garnizonowym nr 15 w Krakowie. Wobec kalectwa (złamany kręgosłup) pracował w dziale propagandy. Wkrótce powrócił do Krakowa i ukończył studia.

W trakcie demonstracji głodowej 17 stycznia 1918 r. w Krakowie został aresztowany przez władze austriackie i osadzony w więzieniu św. Michała. Potem uwolniony.

W niepodległej Polsce od około 1920 r. mieszkał w Warszawie. Pracował jako nauczyciel.

Działacz Organizacji Młodzieży Tow. Uniwersytetu Robotniczego (prelegent) i członek jej Zarządu Głównego.

Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie. Jesienią 1944 r. przedostał się do Lublina. 10 października wybrany przewodniczącym Zarządu Głównego Tow. Uniwersytetu Robotniczego, 17 listopada został dokooptowany do Rady Naczelnej PPS. 31 grudnia z ramienia TUR wszedł do Krajowej Rady Narodowej.

Na XXVI (29 czerwca-1 lipca 1945) i XXVII (14-17 grudnia 1947) Kongresie PPS wybierany do Centralnego Sądu Partyjnego. Od kwietnia 1946 r. działał w Ogólnopolskiej Lidze do Walki z Rasizmem (przewodniczący, od 1948 r. wiceprezes Zarządu Głównego). Po wchłonięciu PPS przez PPR w grudniu 1948 r. pozostał bezpartyjny i przeszedł na emeryturę.

Zmarł 10 listopada 1972 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powazkach kwat. C-19..

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Bronisławą N.