Kajetan Janowicz

Urodził się 3 stycznia 1901 r. w Horodence. Syn Jana (zob.) i Marii z Baranów.

W czasie I wojny światowej od września 1914 r. w Legionach Polskich. Po paru tygodniach na skutek choroby zwolniony z szeregów.

W latach 1916–1917 uczył się w gimnazjum w Wadowicach, a potem w Nowym Targu. Należał tam do POW. Brał udział w rozbrajaniu Austriaków w Nowym Targu (31 października 1918).

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Z komp. nowotarską wszedł w skład I baonu 2 psp. W jego składzie uczestniczył w walkach z Ukraińcami. Latem 1919 r. zwolniony do rezerwy. W 1928 r. ukończył kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zaleszczykach. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech.

Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju od czerwca 1920 r. w Wojsku Polskim. Służył w baterii zapasowej 6 pap. W lipcu została ona przemianowana na „baterię krakusów” przy 9 dak. Po zakończeniu walk jesienią 1920 r. w stopniu kpr. przeniesiony do rezerwy.

W czerwcu 1921 r. uzyskał maturę w gimnazjum w Nowym Targu. Następnie (1921–1925) studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (absolutorium uzyskał w 1928 r.).

Podjął wówczas pracę jako nauczyciel szkół średnich w gimnazjach w Międzychodzie w Wielkopolsce i w Kołomyi. Prawdopodobnie w 1928 r. przeniósł się do Lwowa. W roku szkolnym 1928–1929 był dyrektorem Zakładu Naukowego im. dr Torosiewicza. Od 1929 r. uczył w tamtejszym II Państwowym Gimnazjum im. Karola Szajnochy.

Po II wojnie światowej zamieszkał na Śląsku i tam w dalszym ciągu pracował jako nauczyciel w szkołach średnich. Od 1 sierpnia 1952 do 31 stycznia 1953 r. był dyrektorem Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Chorzowie.

Zmarł około 1980 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1932 r.) z Erazmą Kopaczyńską.