Urodził się 12 lipca 1888 r. w Mińsku Litewskim. Syn Kajetana i Emilii z Nagórskich.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Podczas wojny z bolszewikami przez rok był dowódcą szw. Awansował kolejno od stopnia ppor. kaw. do rtm. kaw. Po wojnie przeniesiony do rezerwy z tym jednak, iż został zatrzymany w służbie czynnej. Zweryfikowany jako rtm. rez. kaw. z 1 czerwca 1919 r., został przemianowany na oficera służby stałej (rtm. kaw. z 1 lipca 1919 r.). Co najmniej od 1923 r. służył w 21 puł. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na mjr. kaw., w 1930 r. dowodził szw. zapasowym pułku. Następnie kwatermistrz 21 puł. 30 czerwca 1934 r. przeszedł w stan spoczynku.
13 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego. Był komendantem kwatery głównej Wołyńskiej BK (Armia „Łódź”).
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył m.in. w bitwie pod Mokrą (1 września).
Po wojnie na emigracji.
Zmarł 4 stycznia 1969 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu South Ealing.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
„Monitor Polski” nr 109/1932; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.