Karol Algajer

Od roku 1904 r. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, następnie służył w Organizacji Bojowej PPS. Uczestniczył w licznych akcjach bojowych. W listopad 1906 r. po rozłamie w partii odszedł do PPS–Frakcji Rewolucyjnej. W latach 1907–1908 wchodził w skład OKR PPS–Frakcji Rewolucyjnej w Częstochowie. Aresztowany w październiku 1908 r. w Jekaterynosławiu, został osadzony w więzieniu w Częstochowie, a potem w Piotrkowie. Wyrokiem Warszawskiej Izby Sądowej w roku 1912 został skazany na sześć lat katorgi. Przebywał w Pskowie i w Jarosławiu nad Wołgą. Zwolniony w następstwie rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji. Pracował w polskich organizacjach w Kijowie i Petersburgu.

W roku 1919 powrócił do kraju. Wziął udział w I powstaniu śląskim (16 – 24 sierpnia 1919). W roku 1920 służył ochotniczo w Wojska Polskiego. Walczył w wojnie z Rosją bolszewicką. Po podpisaniu rozejmu (18 października 1920) zdemobilizowany. W latach 1920–1929 pracował jako magazynier w warsztatach broni i amunicji w warszawskiej filii  Starachowickich Zakładów Górniczych. W roku 1928 na znak protestu przeciwko stosunkowi władz PPS do marsz. Józefa Piłsudskiego wystąpił z partii. Od roku 1929 działał w sanacyjnych organizacjach zawodowych w Łodzi. Prezes Pracowniczego Towarzystwa Oświatowo-Kulturalnego im. Stefana Żeromskiego. Od roku 1937 w Zjednoczeniu Polskich Związku Zawodowych, pozostających pod wpływem Obozu Zjednoczenia Narodowego. Wchodził w skład ich Rady Naczelnej. Był także prezesem Związku Włókniarzy przy OZN w Łodzi. W roku 1935 powołany przez prezydenta Ignacego Mościckiego na senatora, funkcję tę sprawował do 1938 r. W styczniu 1939 r. przeniósł się do Trzyńca na Śląsku Cieszyńskim, gdzie podjął pracę w hucie. Jednocześnie z ramienia Zjednoczenia Polskich Związku Zawodowych prowadził działalność kulturalno–oświatową.

Po klęsce kampanii wrześniowej 1939 r. zamieszkał w Warszawie. Pracował jako nadzorca mostów w Zarządzie Miejskim (do 1942), potem był bezrobotny. Zgłosił akces do Armii Krajowej, ale ze wzgledu na wiek nie przyjęto go. Ukrywał poszukiwanych przez Gestapo. Po upadku powstania warszawskiego aresztowany przez Gestapo, uciekł z konwoju w okolicach Gorzkowic.

Po wojnie wyjechał do Koźla. Prawdopodobnie w roku 1945 wstąpił do PPS, został sekretarzem Komitetu Powiatowego PPS w Koźlu. W roku 1946 pracował jako magazynier w Okręgowej Sieci Elektrycznej Śląska Opolskiego. Zmarł 2 października 1947 r. w Koźlu, został pochowany 5 października 1947 r. na tamtejszym cmentarzu parafii św. Zygmunta i św. Jadwigi Śląskiej (grób nie zachował się).

Żonaty z Zofią Zaciewską.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.