Bojownikom niepodległości

Karol Andrzejczak

(1898–1951)

Urodził się 29 października 1898 r. w Mierzejewie koło Leszna Wielkopolskiego. Syn Mateusza, rolnika, i Katarzyny z Zielińskich.

Uczęszczał do szkoły powszechnej w Mierzejewie. Następnie pracował w rodzinnym gospodarstwie.

4 listopada 1916 r. powołany do służby wojskowej w armii niemieckiej. Po przeszkoleniu przydzielony do 6 baterii 5 pac w Poznaniu. Uczestniczył w walkach na froncie włoskim. Po zakończeniu I wojny światowej wraz z jednostką przewieziony na Śląsk.

Na wieść o wybuchu powstania wielkopolskiego 5 stycznia 1919 r. zdezerterował, docierając do Leszna Wielkopolskiego. Tam aresztowany przez policję, tego samego dnia zbiegł. 8 stycznia wstąpił do oddziału powstańczego L. Włodarczaka w Pawłowicach. Uczestniczył w starciach m.in. pod Pawłowicami,Tworzanicami, Tworzankami i Rydzyną. Ranny 3 kwietnia w lewe ramię, leczył się w szpitalu w Gostyniu. 7 lipca powrócił do 2 komp. 6 pstrz wielkopolskich. Brał udział w walkach pod Zbąszyniem i Bydgoszczą. Od 30 grudnia służył w oddziale szturmowym pociągu pancernego „Danuta”. W jego składzie uczestniczył w walkach z bolszewikami.

Po zakończeniu działań wojennych przeniesiony do 5 komp. baonu zapasowego 3 pułku wojsk kolejowych. 15 lipca 1921 r. urlopowany, a 25 marca 1923 r. w stopniu kpr. ostatecznie zdemobilizowany.

Zamieszkał w rodzinnym Mierzejewie. Pracował w przejętym po ojcu gospodarstwie. Należał do Związku Weteranów Powstań Narodowych.

Podczas II wojny światowej wysiedlony przez Niemców. W latach 1940–1941 pracował jako zawiadowca na stacji kolejowej w Garzynie, a od 1942 r. do końca wojny w Kostrzynie.

Następnie powrócił do rodzinnego gospodarstwa w Mierzejewie.

Tam zmarł 25 sierpnia 1951 r. Pochowany na cmentarzu w Drobninie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 1925) z Marianną Musielak, małżeństwo to było bezpotomne.

Źródła

W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 2, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; „Monitor Polski” 1938, nr 140.; J. Wawrzyniak, Pawłowice i gmina Krzemieniewo w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919, Krzemieniewo–Leszno 2005.