Karol Brandys

Urodził się 5 grudnia 1895 r. w Pawłowicach. Syn Franciszka rolnika, i Marii z d. Kuboszek (?).
Ukończył gimnazjum w Raciborzu.
W czasie I wojny światowej od 1915 r. w armii niemieckiej. W 1918 r. został zdemobilizowany.
Od stycznia 1919 r. w stopniu por. piech. brał udział w powstaniu wielkopolskim. Następnie w 1 pstrz bytomskich. Po I powstaniu śląskim (sierpień 1919 r.) zajmował stanowisko komendanta obozu uchodźców w Sosnowcu. W lipcu 1920 r. został odkomenderowany na Śląsk. Służył w sztabie POW Górnego Śląska. Po II powstaniu śląskim (sierpień 1920) dowódca Policji Górnego Śląska w Strzelcach. W chwili wybuchu III powstania śląskiego (3 maja 1921) dowodził baonem w podgrupie „Bogdan”, brał udział w walkach na froncie północnym. Po likwidacji powstania w WP.
Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1918 r., został zatrzymany w służbie czynnej. Służył w 75 pp (1923, 1924). Przemianowany na oficera służby stałej (kpt. piech. z 1 lipca 1919), w 1929 r. został przeniesiony w stan spoczynku.
Mieszkał w Radlinie. Tam od 1929 do 1939 r. był naczelnikiem gminy.
Członek Zw. Powstańców Śląskich i Polskiego Zw. Zachodniego.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w kampanii wrześniowej. Ranny podczas bitwy pod Tomaszowem Lubelskim. Po zakończeniu walk ukrywał się na terenie pow. olkuskiego. Następnie od 1940 r. brał udział w działalności konspiracyjnej w ZWZ/AK. Poszukiwany przez Niemców, pod fałszywym nazwiskiem ukrywał się na terenie Generalnej Guberni.
W 1945 r. urzędnik w magistracie w Katowicach, a następnie w latach 1945-1947 naczelnik, potem burmistrz, w Radlinie. Od 1948 r. pracował w przemyśle mięsnym w Rybniku. Od 1961 r. na emeryturze.
Członek Zw. Weteranów Powstań Śląskich i ZBoWiD. W 1950 r. awansował na mjr. rez.
Zmarł po 1961 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, w PRL otrzymał order Sztandaru Pracy 1 kl. i Odrodzenia Polski 4 kl.