Karol Brożyna

Urodził się 21 listopada 1896 r. w Tarnopolu. Syn Stanisława i Marii. Brat Józefa (zob).
Uczeń gimnazjum – ukończył sześć klas.
Członek Polskich Drużyn Strzeleckich (XII PDS w Tarnopolu).
W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i w Legionach Polskich. Służył w 12 komp. strzeleckiej, a od 19 sierpnia – w V baonie. Przeszedł całą kampanię wojenną baonu (1 komp. V baonu, od maja 1915 r. 7 pp LP). Chory, w do 10 maja 1916 r. leczył się w szpitalu rezerwowym w Cieszynie.. Po likwidacji pułku w końcu września 1916 r. z baonem przeniesiony do 5 pp LP (III baon). Ukończył szkołę oficerską 5 pp LP.
Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. Po czterech dniach zdezerterował, przedostając się do II Brygady Legionów. Po przejściu brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków na Węgrzech. Już 18 lutego zbiegł z transportu, przedostając się do Tarnopola.
Tam od 2 listopada był komendantem POW. Aresztowany 10 grudnia przez Ukraińców, do 15 maja 1919 r. był więziony. Uwolniony przez oddziały polskie.
Od 1 czerwca 1919 r. służył w kieleckim baonie etapowym. Od 13 grudnia dowodził komp. km 52 pp. W okresie od 1 do 15 maja 1920 r. przebywał na kursie oficerów sztabowych we Lwowie. Awansował do stopnia por. piech.
Po wybuchu III powstania śląskiego odkomenderowany do wojsk powstańczych. Od 26 maja 1921 r. był doradcą technicznym dowódcy I baonu 4 pułku wojsk powstańczych.
Prawdopodobnie poległ 4 czerwca 1921 r. w rejonie Góry św. Anny.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.