Urodził się 11 listopada 1889 r. w Brodach. Syn Mateusza i Teofili z Geierów.
Pracował jako felczer.
W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii rosyjskiej, uzyskał stopień podoficerski.
Po 1918 r. w WP. Służył w 8 puł. Brał udział w walkach z bolszewikami. Wyróżnił się 31 sierpnia 1920 r. podczas bitwy pod Komarowem.
W niepodległej Polsce pełnił zawodową służbę wojskową. Był podoficerem sanitarnym 8 puł. Najpóźniej w 1933 r. awansował na chor.
Był prezesem korpusu podoficerskiego pułku.
Podczas kampanii 1939 r. w składzie pułku brał udział w walkach z Niemcami od rejonu Tarnowskich Gór po Lubelszczyznę. Po kapitulacji oddziałów pod Tomaszowem Lubelskim (27 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w stalagu VII A w Moosburgu nad Izerą. Po zwolnieniu wyjechał do Marsylii, gdzie brał udział we francuskim ruchu oporu. W 1942 r. przedostał się do Wlk. Brytanii, gdzie przydzielono go do 1 DPanc. W 1948 r. powrócił do Polski.
Zamieszkał w Krakowie, do przejścia na emeryturę pracował w Zakładach Farmaceutycznych i Miejskim Oddziale PCK. W latach 1949-1955 pozostawał pod obserwacją komunistycznego aparatu bezpieczeństwa.
Zmarł 12 marca 1983 r. w Krakowie i tam został pochowany.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 1922 r.) ze Stefanią Zdziechowską, miał córkę Zofię.
P. Bauer, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921), cz. 2, Koszalin 1993; „Monitor Polski” nr 258/1933; Z życia garnizonu krakowskiego, „Wiarus” nr 12/1933.