Bojownikom niepodległości

Karol Górnicki

(1882-przed 1931)

górnicki karolUrodził się 2 listopada 1882 r. w Suwałkach.

Pracował jako elektromonter.

Działacz narodowy, w 1907 r. skazany przez władze rosyjskie na 14 lat katorgi. W drodze na Syberię zbiegł i przedostał się na teren Galicji.

W czasie I wojny światowej od 2 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Początkowo służył jako telefonista w drugim patrolu telefonicznym. W jego składzie 8 sierpnia w oddziale Mieczysława Trojanowskiego wyruszył na front. Od 15 grudnia służył w IV plut. 2 szw. 1 puł LP, a od 22 listopada 1915 r. w I plut. 4 szw. Awansował do stopnia kpr.

Od 1918 r. w WP. Brał udział w walkach z bolszewikami i Litwinami. We wrześniu 1920 r. w stopniu pchor. dowodził plut. w 7 puł.

Zweryfikowany jako por. kaw. z 1 lipca 1920 r., służył w 7 puł. W 1924 lub 1925 r. przeniesiony do KOP.

Zmarł 26 maja 1928 r. w Mińsku Mazowieckim.

Odznaczony orderem Virtiti Militari 5 kl. i dwukrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 156/1931
Źródła

Korpus Ochrony Pogranicza. W drugą rocznicę objęcia służby na granicach Rzeczypospolitej 1925-1926, Warszawa [1926]; „Monitor Polski” nr 156/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; K. Szczypiorski, Ułani lubelscy, Warszawa 2010; S. Żmigrodzki, Przed i po 6 sierpnia. Wspomnienia oficera łączności I. Brygady, Warszawa 1935.