Karol Idzikowski

Urodził się 4 listopada 1894 r. w Skarżysku. Syn Antoniego, rolnika, i Antoniny z Gładysiów. Ukończył progimnazjum w Skarżysku, po czym uczył się w Radomiu. W 1913 r. wyjechał do Krakowa, gdzie wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich ps. „Babinicz”. Uczestnik letniego kursu tej organizacji w Nowym Sączu (15 lipca-2 sierpnia 1914). Po jego przerwaniu przybył do Krakowa. 3 sierpnia przydzielony do 1 komp. kadrowej (III plut.), w jej składzie 6 sierpnia wyruszył na front. Ranny w maju 1915 r. pod Kozinkiem, po wyleczeniu się z ran służył w I baonie 1 pp LP. Ponownie ranny pod Sobieszycami w październiku 1915 r. W I Brygadzie służył do 10 sierpnia 1916 r. Zamieszkał w Wąchocku. Tam od września należał do POW. Aż do rozbrojenia okupantów w listopadzie 1918 r. był komendantem tamtejszego obwodu tej organizacji. Od 20 grudnia 1918 r. w WP. Początkowo był żołnierzem 23 pp. Ciężko ranny 9 czerwca 1919 r. pod Sądową Wisznią. Potem w 1 pp leg. Awansował do stopnia sierż. Jako inwalida w grudniu 1923 r. przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w osadzie wojskowej w Barbarynie pow. Wilejka, gdzie przez pewien czas był wójtem. 12 listopada 1928 r. został skazany przez Sąd Okręgowy w Wilnie na dwa lata więzienia. Po kampanii 1939 r. zesłany w głąb ZSSR. Pracował przy wyrębie lasów i w kopalniach miedzi na Uralu. W 1944 r. nielegalnie powrócił na ziemie polskie. Zamieszkał w Wąchocku i przez pewien czas pracował tam jako drogomistrz. Zmarł 14 listopada 1980 r. w Wąchocku i tam został pochowany. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości. Żonaty z Pelagią Więckowską, miał z nią syna, zmarłego na zesłaniu.