Karol Ilnicki

Urodził się 4 listopada 1898 r. w Kamionce Strumiłowej. Syn Jana i Anny z Bujnowskich.
Uczeń krawiecki.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Od 1 września 1915 r. w intendenturze I Brygady, następnie w 1 komp. VI baonu 7 pp LP. Ranny 6 lipca 1916 r. podczas bitwy pod Kościuchnówką. Superarbitrowany 9 października, został uznany za zdolnego do służby bez broni. Skierowany do Centralnego Magazynu LP w Dęblinie. Prowadził też werbunek w Dąbrowie.
Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. 3 grudnia 1917 r. przydzielony do Dowództwa Uzupełnień. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Dulfalvie i Bustyahaza.
Zwolniony, po czym wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 80 pp.
Zmarł przed 1938 r.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.