Karol Jan Józef Hein

Urodził się 8 marca 1897 r. w Stanisławowie. Syn Franciszka i Emilii z Maschinów.
Uczył się w gimnazjum we Lwowie (maturę uzyskał eksternistycznie w Wiedniu w 1915 r.).
Członek Zw. Strzeleckiego w Stanisławowie.
Po wybuchu wojny 21 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich ps. „Satyr”. Służył w IV baonie 1 i 5 pp LP. 28 lutego 1915 r. superarbitrowany w Kętach, uznany za niezdolnego do służby.
Od listopada 1915 r. w armii austro-węgierskiej. Służył w niej do 1918 r.
Od 2 listopada 1918 r. w stopniu kpr. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Walczył na odcinku I (pododcinek Cytadela). Po wyparciu przeciwnika z miasta przeszedł do artylerii. Służył w 5 pap.
Od 1921 r. był oficerem 11 pap. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919, sprawował funkcję dowódcy baterii oraz adiutanta pułku. Z dniem 1 lipca 1923 r. awansował na kpt. art. W latach 1925-1927 uczył się w WSWoj w Warszawie. Po jej ukończeniu sprawował funkcję kierownika referatu wyszkolenia w Biurze Ogólno-Organizacyjnym MSWojsk (1927-1933). Następnie został szefem sztabu Brygady KOP „Polesie”. 1 stycznia 1936 r. awansował na mjr. dypl. art. Od 1937 r. był kierownikiem referatu mobilizacyjnego wydz. ogólno-mobilizacyjnego Oddz. I Sztabu Głównego.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy nr 017/2 z początków kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Rodziny nie założył.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.