Karol Łaptaś

Urodził się 16 marca 1895 r. w Podgórzu (obecnie część Krakowa). Syn Stanisława i Karoliny z Pakońskich.

Ukończył cztery klasy szkoły wydziałowej oraz Wydział Mechaniczny Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Pracował jako ślusarz mechaniczny.

Od 1912 r. należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w II Brygadzie. Ranny podczas kampanii karpackiej. W styczniu 1916 r. w stopniu st. szer. w 2 komp. baonu uzupełniającego nr 2, a w lutym w baonie uzupełniającym nr 4. Potem służył w 6 komp. 2 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W składzie 2 pp LP uczestniczył w jego przejściu pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie w II Korpusie Polskim. Uzyskał stopień chor. piech. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) przedostał się do Niżnego Nowogrodu, gdzie w lipcu został aresztowany przez bolszewików.

Wstąpił wówczas do bolszewickiego Mazowieckiego puł. Służył w 1 szw., stanowiącym m.in. oddział przyboczny Lwa Trockiego. Wysłany na front w rejon Kazania zdezerterował, docierając do polskiej 5 Dywizji Syberyjskiej. Początkowo był instruktorem w III baonie 1 psp, a następnie przeniesiono go do baonu szturmowego dywizji. Dowodził w nim plut. Awansował na ppor. piech. Brał udział w walkach z bolszewikami. Ranny dwukrotnie w 1919 r. m.in. pod Tajgą. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920 r.) dostał się do niewoli bolszewickiej, z której rychło zbiegł.

Ś.p. podporucznik Baonu Szturmowego Łaptaś Karol z byłej II. Bryg. Leg. po przejściu Bryg. jen. Hallera na terytorjum Rosji, przedziera się dwukrotnie przez front bolszewicki i wstępuje jako ochotnik w 1918 r. do nowo formujących się oddziałów polskich we wschod. Rosji. Początkowo pracuje jako instruktor w 3. Baonie 1. p.p. im. Tad. Kościuszki, następnie przeniesiony do Baonu Szturmowego na stanowiscko D-cy plutonu 2. Komp. szturmowej. – Bierze czynny udział we wszystkich bojach z bolszewikami 1919 r. pod Kamieniem, Sydorką i Stawgorodem. – Wybitnie zaś odznacza się pod Czerefranowem (?); po linji Nowomikołajewsk-Boczmant (?); 14 lipca 1919 idzie nocą na czele swojego plutonu przekrada się przez linje nieprzyjacielskich placówek, wpada do linji obsadzonej przez 1. Komp. nieprzyjacielską, która przez zaskoczenie z nienadzka poddaje się. Tym zręcznym prowadzeniem zabiera całą Komp. do niewoli i 2. c.k.m. – równocześnie ułatwia przemarsz własnym oddziałom naprzód na znacznej przestrzeni.

W czasie kapitulacji Dywizji schwytany przez bolszewików w Krasnojarsku wywieziony do Omska. gdzie też w szpitalu umiera [z wniosku mjr. Franciszka Ankowicza na order Virtuti Militari].

Aresztowany, został uwięziony w Omsku. Skazany na karę śmierci.

Zmarł na tyfus plamisty w marcu 1920 r. w przeddzień egzekucji.

Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Rodziny nie założył.