Karol Ławacz

Urodził się 13 stycznia 1886 r. w Piotrkowie. Syn Piotra i Heleny ze Składzińskich. Brat Antoniego (zob.) i Julii Galińskiej (zob.).

Ukończył szkołę przemysłową w Łodzi oraz Wyższą Szkołę Techniczną w Mittweidzie, uzyskując dyplom inżyniera.

Od 1902 r. należał do organizacji młodzieżowych. Następnie członek PPS-Frakcji Rewolucyjnej.

W czasie I wojny światowej od 1916 r. w Legionach Polskich ps. „Lucjan”.

Od 3 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako kpt. uzbr. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. uzbr., co najmniej od 1923 do 1928 r. był wykładowcą w Centralnej Szkole Zbrojmistrzów w Warszawie. Przed 1932 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Warszawie. Był kierownikiem biura sprzedaży Fabryki i Odlewni Piotr Ławacz i Synowie.

Działacz społeczny. Pracował w Stowarzyszeniu b. Więźniów Politycznych, Stowarzyszeniu b. Uczestników Walki o Szkołę Polską, Związku Oficerów w stanie spoczynku.

Podczas II wojny światowej, zmobilizowany do WP, dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej w m.in. w oflagu II C w Woldenbergu. W 1945 r. uwolniony, powrócił do kraju.

Zmarł 13 grudnia 1955 r. w Końskich.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty (od 26 XI 1921 r.) z Anną Korthals, miał córkę Janinę (7 VII 1922-17 XI 2016) zamężną Skrutkowską.