Karol Lenczowski

Urodził się 8 sierpnia 1891 r. w Budapeszcie. Syn Józefa i Marii z Hajduków.

Ukończył szkołę powszechną w Lanckoronie, a następnie w gimnazjum św. Anny w Krakowie, w którym w 1911 r. uzyskał maturę. Podjął studia w Akademii Eksportowej w Wiedniu (ukończył dwa lata nauki) i jednocześnie przeszedł kurs kolonialny w Brukseli i praktykę handlową w Antwerpii.

Członek Polskich Drużyn Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej od 17 sierpnia 1914 r. w oddziale wadowickim Józefa Zająca w Legionie Wschodnim. Po jego likwidacji we wrześniu przydzielony do 12 komp. 3 pp LP. W kwietniu 1915 r. awansował na sierż. Następnie w 11 komp. Uczestniczył w kampanii karpackiej, bukowińskiej, besarabskiej i wołyńskiej. Z dniem 1 lipca 1916 r. mianowany chor. piech. W sposób szczególny wyróżnił się podczas bitwy pod Kościuchnówką, gdzy 6 lipca otoczony z grupą około 30 żołnierzy, zdołał się przebić przez oddziały rosyjskie.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Awansował na ppor. piech. Uczestniczył w przejściu pułku przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Po dołączeniu brygady do II Korpusu Polskiego był dowódcą komp. 15 psp. Uczestniczył w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli. Przebywał w obozie Parchim na terenie Meklemburgii, a następnie w Havelbergu. W styczniu 1919 r. uwolniony, wstąpił do WP.

1 stycznia 1919 r. przyjęty do WP. 27 lutego 1919 r. w stopniu por. piech. został przydzielony do Tymczasowego Kursu Pedagogicznego przy Dep. Szkolnictwa Wojskowego MSWojsk. Był wykładowcą w Centralnej Szkole Żandarmerii (od 6 marca) i od 1 września nauczycielem języka niemieckiego w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie. Z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansował na kpt. piech. Latem 1920 r. był oficerem sztabowym w Oddz. III sztabu MSWojsk. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami.

Od listopada 1921 do 1 października 1923 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919. Szkołę ukończył jako prymus. Przydzielony do Oddz. I Sztabu Generalnego, 10 stycznia 1924 r. został referentem w Oddz. II. Awansowany 31 marca na mjr. SG piech. (z dniem 1 lipca 1923 r.), od 15 listopada 1924 do 17 listopada 1925 r. dowodził II baonem 7 pp leg. Następnie służył w Oddz. II Sztabu Generalnego. Od 14 października 1926 r. oficer sztabu inspektora armii gen. Jana Romera. Od 29 stycznia 1929 r. w Oddz. III Sztabu Generalnego. 23 grudnia 1929 r. przydzielony do Inspektoratu Armii w Warszawie. 1 stycznia 1930 r. awansował na ppłk. dypl. piech. Następnie oficer sztabu gen. Gustawa Orlicz-Dreszera. Od 26 listopada 1935 do 14 maja 1936 r. był dowódcą 2 psp. 4 maja 1936 r. przydzielony na stanowisko szefa sztabu Inspektora Obrony Powietrznej Państwa, funkcji tej nie objął. Ciężko chory na gruźlicę, leczył się w 10 Szpitalu Okręgowym w Przemyślu.

Członek Zw. Legionistów Polskich (Koło b. Żołnierzy 3 PP LP).

Zmarł 22 lipca 1936 r. w Przemyślu. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Opublikował: Wypad nocny na Rafajłowę, „Przegląd Piechoty” zesz. 1/1933; Wypad nocny na Rafajłowę, „Polska Zbrojna” nr 212 (?)/1934.

Żonaty z Marcelą N.