Karol Ludwik Biskupski

Urodził się 16 września 1886 r. w Kołomyi. Syn Lubina i Malwiny z Krzyżanowskich, brat Bolesława Pawła (zob.).

Ukończył gimnazjum oraz Wydz. Mechaniczny Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie.

W grudniu 1912 r. był współzałożycielem XXXVIII Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Kołomyi. Początkowo komendant zastępu (ps. „Sanocki”), od 9 listopada 1913 r. sprawował funkcję gospodarza, a od 10 maja 1914 r. prezesa tej drużyny.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 pp LP, awansując do stopnia st. szer. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. pozostał w pułku.

Uczestniczył w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918), podczas którego dostał się do niewoli austriackiej i został internowany na Węgrzech.

Po zwolnieniu służył w POW w Kołomyi. Organizował park samochodowy, elektrownię i magazyn techniczny.

Od 1918 r. prowadził fabrykę maszyn „Bracia Biskupscy” w Kołomyi. W 1920 r. brał czynny udział w działalności Małopolskiej Straży Obywatelskiej.

W niepodległej Polsce mieszkał w Kołomyi, gdzie m.in. sprawował funkcję prezesa Stow. Polskich Kupców i Przemysłowców oraz prezesa sekcji gospodarczej Komitetu Polskiego.

Po kampanii 1939 r. pracował w dawnej swojej fabryce (przejętej przez Sowietów) jako głowny kierownik techniczny. Aresztowany w 1941 r. i wywieziony z rodziną na Sybrię. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i podpisaniu umowy Sikorski-Majski (30 lipca 1941) został uwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR, z którą przeszedł na Bliski Wschód. Potem pełnił służbę w 2 Korpusie Polskim. Uczestniczył w kampanii włoskiej.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii. Pracował jako wykładowca w szkole technicznej w Lilford.

Zmarł w 1963 r. w Londynie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 1920 r.) z Walerią Dalingerówną-Świątkowską miał z nią córkę Irenę zamężną Chmielowiec.