Urodził się 27 października 1872 r. w Warszawie. Syn Emila i Martyny z Wiewiórskich.
Po ukończeniu gimnazjum podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, z których z powodów politycznych został relegowany. Ukończył studia w Kijowie, jednak egzaminu końcowego nie pozwolono mu tam zdawać, ani w Dorpacie. Złożył go w Kazaniu, w 1899 r. uzyskując dyplom lekarski. Specjalizował się w urologii.
Powróciwszy do Warszawy pracował na oddziale wewnętrznym Szpitala Dzieciątka Jezus, a następnie był asystentem w Szpitalu św. Łazarza.
Wyjechał do Paryża, gdzie pracował naukowo u prof. Albarvan`a Guyon`a i w Instytucie Pasteura. W 1911 r. sekretarz Koła Pomocy w Paryżu, zajmującego się pomaganiem robotnikom polskim w znalezieniu pracy. Był też współzałożycielem Biura Pracy. W 1914 r. powrócił do Warszawy.
Był członkiem zarządu Szpitala św. Antoniego, w którym społecznie prowadził dział administracji. Przez cały okres I wojny światowej był lekarzem ubogich dzieci w kole grzybowskim Tow. „Niedoli Dziecięcej”, zaś w latach 1919-1920 konsultantem w szpitalu Polskiego Białego Krzyża.
W 1920 r. sprawował funkcję lekarza przy Straży Obywatelskiej m.st. Warszawy.
W 1924 r. członek Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej.
Był sekretarzem Komitetu Wzniesienia Pomnika Ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie (1922). Działacz Ligi Obrony Powietrznej Państwa. W połowie lat 20. wchodził w skład Zarządu Głównego, w latach 1925-1927 był sekretarzem generalnym ligi. Posiadał godność szambelana Jego Świątobliwości.
Zmarł 13 listopada 1938 r. w Warszawie.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 (?) kl., złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości oraz francuską Legią Honorową 4 kl.
„Dziennik Urzędowy Komisariatu na m.stoł. Warszawę” nr 55/1924; „Gazeta Toruńska” nr 158/1911; „Monitor Polski” nr 178/1937; „Orędownik Powiatu Koźmińskiego” nr 49/1922; J. Piłatowicz, Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. t. II, Warszawa 2005; Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r., Warszawa 2005; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1938, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Ś.p. Dr. Karol Vacqueret, „Kurjer Polski” nr 315/1938.