Urodził się 28 września 1892 r. we Lwowie. Syn Tadeusza i Marii z Nosalków.
Uczył się w II Szkole Realnej we Lwowie (1906), ukończył Wyższą Szkołę Realną w Tarnowie, maturę uzyskał w Wiedniu. Następnie studiował na Wydz. Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej, ukończył dwa semestry.
W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Wocański”. Służył w 1 part LP. Kontuzjowany podczas kampanii wołyńskiej w 1915 r.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w XLVI BArt, następnie przebywał na kursie w szkole oficerów rezerwy w Wiedniu. W maju 1918 r. mianowany chor. art.
Od 16 listopada 1918 r. w WP. Początkowo służył w 3 baterii 3 pap, a od lutego 1919 r. w 3 baterii 4 pap. 18 marca 1919 r. awansował na ppor. art. Brał udział w walkach z bolszewikami, podczas których jako dowódca 3 baterii wyróżnił się przy odpieraniu ataku wroga na linię Ubroć-Zwiahel (19 marca 1920). Po zakończeniu działań wojennych 19 stycznia 1921 r. awansował na por. art.
W 1921 r. odbył kurs dowódców baterii w Toruniu, po czym powrócił do 4 pap. Od 1922 r. dowodził baterią w 19 pap. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. 7 grudnia 1923 r. został oficerem ewidencyjnym pułku. W okresie od 26 marca do 7 sierpnia 1924 r. przebywał na kursie oficerów żywnościowych w Grodnie, po czym do 1927 r. sprawował funkcję oficera żywnościowego 19 pap. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na kpt. art. W połowie 1927 r. został adiutantem Komendy Obozu Ćwiczeń Pohulanka. W 1928 r. przeniesiony do kadry 7 Oddziału Służby Uzbrojenia w Poznaniu. W 1929 r. ukończył kurs kierowników administracji organizowany przez DOK nr VII. W 1930 r. podjął studia na Wydz. Chemii Uniwersytetu Poznańskiego. W tym też roku przeniesiony do służby uzbrojenia, był (od lipca 1931 r.) komendantem kadry Składnicy Uzbrojenia nr 7. Od października 1931 do marca 1932 r. przebywał na kursie oficerów uzbrojenia w Szkole Zbrojmistrzów. Po jego zakończeniu pozostawał w dyspozycji szefa służby uzbrojenia OK nr VII, po czym w 1932 r. służył w Pomocniczej Składnicy Uzbrojenia nr 7. Od 1 lipca 1933 r. komendant kadry tej składnicy. Od 1938 r. był kierownikiem referatu ewidencyjno-statystycznego w Instytucie Technicznym Uzbrojenia.
Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie list nr 052/4 z 27 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty z Bronisławą z Pisarków (z którą w 1936 r. się rozszedł), miał z nią syna.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
X. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Wyższej Szkoły Realnej w Tarnowie za rok szkolny 1912/13, Tarnów 1913; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; J. K[iński], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 3-4/1990; „Monitor Polski” nr 218/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; Trzecie Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. II. Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1906, Lwów 1906.