Kazimierz Baraniecki

Urodził się 16 lutego 1900 r. w Opalenicy pow. Nowy Tomyśl. Syn Piotra, kotlarza, i Franciszki z Burdajewiczów. Brat Ludwika (zob.).

Ukończył szkołę powszechną w Opalenicy (1914 r.) i rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Wolsztynie.

W czasie I wojny światowej w czerwcu 1918 r. powołany do armii niemieckiej, służył w niej do 22 grudnia.

Od 24 grudnia należał do opalenickiej komp. Służby Straży i Bezpieczeństwa. Od 27 grudnia uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Brał udział w walkach z Niemcami pod Zbąszyniem i Międzychodem. Od marca 1920 r. w składzie 5 komp. 61 pp walczył z bolszewikami. Za męstwo awansował na st. szer.

Okazał swoje zdolności z dobitną dokładnością i znajomością rzeczy w Ofensywie na Ukrainie, a przede wszystkiem przy ataku na dworcu Berdyczów 26.4.20. Następnie podczas ofensywy na Białą Ruś spełnił należycie swoje zadanie.

Drugi raz podczas ofensywy okazał swą dzielność, pozostając na powierzonym mu stanowisku do ostatniej chwili pod Wołkowyskiem dnia 24.7.20. Na ogół okazał się wielką dzielnością i  sprężystością podczas wszelkich walk [z wniosku ppor. Kasprzaka na order Virtuti Militari].

Po zakończeniu wojny ukończył kurs dla podoficerów w Śremie i Bydgoszczy. W stopniu kpr. 5 maja 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Po odbyciu kursu dla oficerów piechoty w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 w Śremie z dniem 1 września 1929 r. mianowany ppor. rez. piech., 1 stycznia 1935 r. awansował na por. rez. piech.

Od 1 sierpnia 1921 r. pracował jako nauczyciel w szkole ludowej w Podrzewiu. W 1926 r. uzyskał maturę, a w 1928 r. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Rogoźnie. W 1925 r. został kierownikiem (początkowo jako p.o.) Publicznej Szkoły Powszechnej w Podrzewiu.

Działacz Przysposobienia Wojskowego; był dowódcą komp. w Podrzewiu. Współorganizator koła PCK i Ligi Obrony Powietrznej Państwa w tej miejscowości.

29 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP, w składzie nadwyżek 57 pp brał udział w walkach m.in. na Lubelszczyźnie. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Od 25 września przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 017/1 z 5-7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Żonaty (od 1934 r.) z Marią Bussler, miał z nią syna Macieja (ur. 1935) i córkę Katarzynę (ur. 1938).

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie oraz na Szkole Podstawowej w Podrzewiu, jest wymieniony na tablicy ofiar zbrodni na Ścianie Pamięci przy Opalenickim Pomniku Powstańczym.