Kazimierz Bielawski

Urodził się 23 stycznia 1893 r. w Rzeszowie. Syn Walentego i Wandy z Madeyskich.

Uczył się w gimnazjum św. Anny w Brzeżanach, maturę uzyskał w gimnazjum OO.Jezuitów w Chyrowie, po czym studiował medycynę na Uniwersytecie Lwowskim.

W czasie I wojny światowej od 7 września 1914 r. w Legionach Polskich – służył w patrolu sanitarnym 1 pp LP, a od 1 kwietnia 1915 r. w szpitalach legionowych m.in. w Kozienicach i rezerwowym w Dęblinie, uzyskując 1 listopada 1916 r. stopień chor. san. Od kwietnia 1917 r. asystent ordynatora chirurgii w szpitalu w Warszawie.

Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. W trakcie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą, służąc w kolumnie sanitarnej, dostał się do niewoli austriackiej. Internowany, był współoskarżonym w procesie legionistów w Marmaros-Sziget (8 czerwca-30 września). Po abolicji procesu wyjechał do Kołomyi, gdzie od 1 listopada do maja 1919 r. internowali go Ukraińcy.

Od maja 1919 r. w WP. 15 maja mianowany ppor. plek. Służył kolejno w szpitalach polowych nr 107 i 209, w 1920 r. uzyskał awans na por. plek.

Od stycznia 1921 r. lekarz III baonu w psap, następnie młodszy lekarz w 52 pp. Zweryfikowany jako kpt. plek. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. był odkomenderowany na Uniwersytet Jagielloński. W latach 1923-1924 lekarz dyonu kontrtorpedowców Marynarki Wojennej, po czym odkomenderowany na Uniwersytet Poznański dla kontynuowania studiów (dyplom uzyskał 16 kwietnia 1926 r.). W 1925 r. był lekarzem w Komendzie Portu Wojennego w Pucku. Od 18 lipca 1926 r. oficer sanitarny Dowództwa Floty, a od 2 sierpnia lekarz dyonu torpedowców. W październiku 1927 r. został lekarzem izby chorych Szkoły Specjalistów Morskich, a w kwietniu 1930 r. dyonu szkolnego i dyonu minowców. 1 stycznia 1931 r. awansował na mjr. lek. 1 maja 1932 r. objął funkcję ordynatora oddziału wewnętrznego Szpitala Morskiego. W listopadzie 1935 r. został komendantem Szpitala Morskiego w Gdyni. 19 marca 1938 r. otrzymał stopień ppłk. lek., po czym z dniem 30 kwietnia przeszedł w stan spoczynku.

Został wówczas ordynatorem szpitala zakaźnego w Babim Dole.

Zmobilizowany 30 sierpnia 1939 r. do WP, objął funkcję zastępcy komendanta 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu. Od 23 września w niewoli niemieckiej. Był polskim komendantem obozu jenieckiego w Chodakowie, a od 1 do 21 grudnia ordynatorem szpitala jenieckiego w Sochaczewie.

Zwolniony z niewoli, od grudnia 1939 do 30 lipca 1941 r. sprawował funkcję kierownika punktu sanitarnego i izby chorych w Gorlicach, a następnie do października 1944 r. w Ubezpieczalni Społecznej w tym mieście. Od października 1944 do kwietnia 1945 r. lekarz konsultant w Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie.

Po zakończeniu wojny wyjechał na wybrzeże i od maja był lekarzem w Milicji Obywatelskiej w Gdyni, a następnie w tamtejszej Ubezpieczalni Społecznej.

Od 26 lutego 1946 r. służył ponownie w Marynarce Wojennej – był szefem wydz. sanitarnego Głównego Portu MW. Od czerwca 1946 do 1948 r. szef służby zdrowia MW. W styczniu 1947 r. awansował na kmdr. dr. med.

Przeniesiony do rezerwy, 21 kwietnia 1948 r. aresztowany pod zarzutem łapówkarstwa, tolerowania nadużyć i poświadczenie nieprawdy, po czym skazany na 15 lat więzienia. Przebywał w więzieniu w Gdańsku, gdzie był ordynatorem oddziału gruźliczego. W styczniu 1954 r. wyrok złagodzono mu do 10 lat z zawieszeniem na trzy lata. Później został zrehabilitowany.

Od maja 1955 r. mieszkał w Niegłowicach pod Jasłem, był lekarzem przemysłowym w rafinerii w Jaśle.

Zmarł 1 września 1965 r. w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.