Kazimierz Bogumił Janicki

Urodził się 16 lipca 1894 r. w Radymnie. Syn Władysława, urzędnika, i Kamilli z Rotterów.

Uczył się w I gimnazjum w Przemyślu, ukończył III Gimnazjum Klasyczne im. Jana Sobieskiego w Krakowie (1912 r.), po czym studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W latach 1908–1910 należał do skautingu (był zastępowym), należał do „Zarzewia”, tajnej Armii Polskiej i II Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Krakowie. Ukończył szkołę podoficerską i podchorążych.

W czasie I wojny światowej od 7 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich ps. „Bogumił Rola”. Przydzielony do 2 pp LP, dowodził plut. 1 komp. Uczestniczył w kampanii karpackiej. Od marca 1915 r. dowodził plut. 2 komp. baonu uzupełniającego kpt. Szczęsnego Rucińskiego (potem: kpt. Franciszka Sikorskiego). W jego składzie znalazł się w szeregach tworzonego 4 pp LP (11 maja 1915). Był dowódcą plut. 6 komp. 15 lipca wyruszył na front. 20 sierpnia mianowany chor. piech., w czasie walk pod Koszyszczami został kontuzjowany. Leczył się w szpitalu twierdzy nr 4 w Krakowie. 1 kwietnia 1916 r. awansowany na ppor. piech. Był adiutantem II baonu. Ranny 8 sierpnia 1916 r. pod Rudką Miryńską. W okresie niemieckiego przeszkalania Legionów pełnił funkcje adiutanta baonu, dowódcy komp. i adiutanta pułku. Jednocześnie był instruktorem szkół POW w Łomży.

Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. W grudniu ukończył szkołę oficerów rezerwy, a następnie przez cztery miesiące dowodził plut. Zwolniony z armii w następstwie superrewizji, od 6 sierpnia 1918 r. należał do POW w Krakowie. Był instruktorem szkoły podoficerskiej oraz podchorążych i dowódcą komp.

Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. 15 listopada awansowany przez gen. Bolesława Roję na kpt. piech. Był adiutantem 4 pp leg. W okresie od 16 czerwca do 30 listopada 1919 r. w stopniu kpt. piech. uczestniczył w wojennym kursie Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Następnie zastępca szefa sztabu Inspektoratu Piechoty Legionowej, zastępca szefa sztabu 2 DP Leg, adiutant 4 pp leg i zastępca szefa Oddz. IV Naczelnego Dowództwa. W 1920 r. jako mjr piech. (z 1 kwietnia) kwatermistrz GO gen. Jana Romera i od 18 sierpnia GO „Dolna Wisła”. Od października zastępca szefa Oddz. IV Naczelnego Dowództwa.

Po zakończeniu działań zbrojnych od kwietnia do listopada 1921 r. był p.o. kwatermistrza GO „Bieniakonie” oraz szefa wydziału w Oddz. IV Sztabu Generalnego. Ukończył I kurs doszkalający Szkoły Sztabu Generalnego (1 listopada 1921–wrzesień 1922). Zweryfikowany jako mjr SG piech. z 1 czerwca 1919, był kierownikiem katedry operacyjnej służby sztabów Szkoły Sztabu Generalnego (1922–1924). Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na ppłk. SG piech., sprawował funkcje zastępcy dowódcy 4 pp leg (od 23 października 1925 r.) i od 15 maja 1926 r. p.o. szefa Oddz. IV Sztabu Generalnego. W latach 1926–1930 ponownie kierownik katedry w Wyższej Szkole Wojennej oraz p.o. dyrektora nauk (1929–1930 równocześnie kierownik I rocznika) i zastępca dowódcy 30 pp. W okresie od 30 stycznia 1930 do 28 sierpnia 1932 r. dowódca 1 psp. 1 stycznia 1932 r. awansował na płk. dypl. piech. Od 9 grudnia 1932 r. do października 1935 r. stał na czele Departamentu Piechoty MSWojsk. Następnie dowódca Obszaru Warownego „Wilno”. 17 grudnia 1938 r. przeniesiony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 7 DP, wobec choroby dowódcy dywizji (lato 1939 r.) – stał na jej czele.

Podczas kampanii 1939 r. jako dowódca piechoty dywizyjnej uczestniczył w walkach 7 DP w rejonie Częstochowy. 4 września dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagach VII A w Murnau i VI B w Dössel do kwietnia 1945 r.

Po uwolnieniu powrócił do Polski. Mieszkał w Rakowie (obecnie część Częstochowy) i pracował w Hucie Raków.

Zmarł 13 maja 1966 r. w Częstochowie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.

Żonaty (od 4 III 1926) z Anną z Lubowskich Sulimierską.