Urodził się 23 listopada 1891 r. w Otwiernicy (?) w Rosji. Syn Jana i Antoniny z Kruszewskich.
Od listopada 1918 r. w WP. Jako ppor. art. do 1919 r. był instruktorem baterii w Oficerskiej Szkole Artylerii w Rembertowie. Potem uczestniczył w walkach z bolszewikami.
Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. art., do 1926 r. był oficerem 8 pap. Przeniesiony do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, sprawował funkcję dowódcy 1 baterii szkolnej (26 listopada 1926-1927), 6 baterii szkolnej (1927-1928) i 8 baterii szkolnej (do 1930 r.). W 1930 r. przeniesiony na stanowisko dowódcy baterii do 8 pal. Wiosną 1939 r. II oficer sztabu 25 DP.
Podczas kampanii 1939 r. oficer sztabu dowódcy artylerii dywizyjnej. Brał udział w bitwie nad Bzurą i obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu IIA w Prenzlau.
Zmarł po 1945 r.
Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; J. Łukasiak, Wołyńska Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii im. Marcina Kątskiego, Pruszków 2000; „Monitor Polski” nr 24/1933; Z. Moszumański, Z. Kozak, Wojenne szkoły dla oficerów artylerii (1914-1921), Pruszków brw; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.