Urodził się 25 marca 1896 r. na terenie guberni charkowskiej. Syn Michała i Jadwigi z Terenkoczych.
Do 1914 r. mieszkał na terenie Syberii i w Chinach. Ukończył gimnazjum w Rosji.
W 1915 r. powołany do armii rosyjskiej, służył w artylerii. W 1916 r. ukończył szkołę podoficerską. Od 1917 r. walczył na froncie.
W grudniu 1918 r. wstąpił do 5 Dywizji Syberyjskiej. Tam ukończył dwumiesięczną szkołę oficerską piechoty oraz trzymiesięczną szkołę oficerską artylerii. Przydzielony do 5 pap, sprawował funkcję młodszego oficera baterii. W 1919 r. otrzymał stopień ppor. art. Podczas odwrotu dywizji 23 grudnia 1919 r. uprowadził pociąg pancerny „Poznań II”, po czym ostrzeliwał z niego bolszewików, umożliwiając przegrupowanie własnych oddziałów. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwennaja (10 stycznia 1920) dostał się do bolszewickiej niewoli. Przebywał w obozach w Krasnojarsku, Omsku i Tule. 17 marca 1921 r. zwolniony, powrócił do kraju.
Przydzielony do 30 pap, dowodził 1 baterią. W maju 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. art. z 1 czerwca 1919 r.
Mieszkał w Starogardzie na Pomorzu. Pracował w tamtejszym Sądzie Grodzkim.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 029/5 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Żonaty, miał syna Wincentego.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 140/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S(nitko) R(zeszut), w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 3/1992.