Kazimierz Florek

Urodził się 29 października 1892 r. w Jugowie koło Krakowa. Syn Stanisława, zawiadowcy stacji, .i Emilii z Weissów.

Ukończył gimnazjum w Podgórzu (1913), po czym studiował na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Od 2 kwietnia 1907 r. należał do tajnego Zw. Mścicieli ps. „Marjanowicz”. Od lutego 1908 r. stał na jego czele. W 1912 r. rozwiązał organizację i wstąpił do Zw. Strzeleckiego. Ukończył kurs i zdał egzamin oficerski, otrzymując odznakę tzw. „parasol”. Na przełomie 1912 i 1913 r. należał do organizatorów drużyny skautów przy Zw. Strzeleckim w Krakowie i był jej drużynowym. Przed wojną stał na czele obwodu kalwaryjsko-lanckorońskiego Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej 3 sierpnia 1914 r. wyjechał do Krakowa i tam wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego ps. „Marian”. Początkowo (od 7 sierpnia) był adiutantem w baonie Pawła Kittaya (IV baon). Po zajęciu Kielc został w końcu miesiąca dowódcą tworzonego tam baonu rekrutów. Odwołany 3 września do Krakowa, w formowanym 2 pp LP objął dowództwo 9 komp. 29 września 1914 r. mianowany por. piech. Następnego dnia z pułkiem wyruszył na front karpacki. Na początku grudnia przeniesiony do służby tyłowej. W okresie od maja do 31 lipca 1915 r. był wykładowcą służby polowej i wywiadowczej w szkole podchorążych LP w Kamieńsku. Potem służył jako dowódca 9 komp. 6 pp LP. 1 marca 1916 r. przeniesiony do baonu uzupełniającego nr 3. W listopadzie 1916 r. został dowódcą organizacji cywilno-wojskowych w Krajowym Inspektoracie Zaciągu. Od 31 stycznia do 30 marca 1917 r. słuchacz wojennego kursu Sztabu Generalnego w Warszawie. Następnie bibliotekarz w bibliotece podręcznej Krajowego Inspektoratu Zaciągu. Od 14 lipca dowodził baonem.

Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego i w okresie od października do grudnia 1917 r. służył jako instruktor w szkole podoficerów piechoty PKP w Przemyślu, a następnie był jej komendantem (wg Kamila Stepana dowódca plut., od 5 listopada 1 komp. baonu uzupełniającego PKP). Od 1 grudnia kierował referatem wyszkolenia Dowództwa Uzupełnień PKP. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą 18 lutego 1918 r. został internowany przez Austriaków.

Zwolniony, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Od 1 maja wykładowca, a potem zastępca komendanta Szkoły Podchorążych w Warszawie. 6 sierpnia awansował na kpt. piech. Po rozbrojeniu Niemców w listopadzie automatycznie przeszedł do WP.

Początkowo wykładał terenoznawstwo w Szkole Podchorążych, skąd 4 stycznia 1919 r. przeniesiono go do DOGen Warszawa. Od 13 stycznia był szefem sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego w Siedlcach. 5 czerwca został kierownikiem referatu i w zastępstwie naczelnikiem wydz. w Dep. I Mobilizacyjno-Organizacyjnym MSWojsk. W okresie od 5 października 1919 do 1 lipca 1920 r. kierownik wydz. w Oddz. IV Naczelnego Dowództwa. Przeniesiony do służby liniowej, był szefem Oddz. II 3 Armii, a od 20 sierpnia szefem Oddz. II 6 Armii.

Uczestnik III powstania śląskiego. Następnie szef Ekspozytury nr 5 we Lwowie Oddz. II Naczelnego Dowództwa (do 1 października). W okresie od 1 listopada 1921 do 31 października 1922 r. był słuchaczem I kursu doszkolenia Szkoły Sztabu Generalnego. Zweryfikowany jako mjr piech. z 1 czerwca 1919, po jego ukończeniu przydzielony do Oddz. III Sztabu Generalnego. Potem w Zw. Strzeleckim. W 1923 r. oficer 51 pp, a następnie od 27 sierpnia 1924 r. referent Oddz. I Sztabu Generalnego (do 1 listopada 1925). Awansowany 1 lipca 1925 r. na ppłk. SG piech., 9 grudnia został szefem wydz. I i w zastępstwie szefem sztabu Dowództwa KOP. Od 25 lutego 1926 r. był szefem sztabu 6 Bryg. KOP, potem dowódcą 3 Bryg. KOP i szefem jej sztabu. Od 15lipca 1927 r. w dyspozycji wydz. wojskowego MSW, po czym szef wydz. bezpieczeństwa Województwa Wołyńskiego. Od 1 stycznia do 29 lutego 1928 w dyspozycji szefa Sztabu Generalnego. Od 1 marca 1928 r. był zastępcą dowódcy 65 pp. 1 lutego 1929 r. został komendantem PKU Poznań–powiat, skąd jeszcze w tym samym roku przeniesiono go na komendanta Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie. Z funkcji tej 19 stycznia 1934 r. przeniesiono go na kierownika Okręgowego Urzędu WF i PW w OK nr III. Z dniem 31 stycznia 1936 r. przeszedł w stan spoczynku.

Od 1 lutego 1936 r. do wojny pracował honorowo w Oddz. II Sztabu Głównego.

Podczas kampanii 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. Po agresji sowieckiej w nocy z 17 na 18 września przeszedł do Rumunii. Tam jako pracownik wywiadu był wykorzystywany do prac Ekspozytury „R” sztabu NW. Następnie przeszedł do Bazy Łączności Zagranicznej ZWZ „Bolek” ps. „Jurek’. Od sierpnia 1940 r. przejściowo zastępca komendanta Bazy „Bolek”, a jednocześnie kierownik wydz. wywiadowczego tej bazy. Po likwidacji Bazy Łączności ZWZ „Bolek” w listopadzie pozostawał w Rumunii na placówce przerzutowej w Suczawie. 12 grudnia ewakuowany do Turcji, skąd został wysłany do Palestyny. 4 stycznia 1941 r. zameldował się w Stacji Zbornej w Hajfie. 15 września powołany do służby w WP na Środkowym Wschodzie, 5 stycznia 1942 r. został przeniesiony w stan nieczynny. Przebywał w Palestynie, gdzie w październiku 1944 r. ukończył kurs administracji cywilnej w Tel-Avivie. Od 17 stycznia 1945 r. urlopowany. 24 sierpnia 1947 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii, 15 listopada wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Po demobilizacji osiedlił się w Wlk. Brytanii.

Zmarł 22 września 1963 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu Kensal Green kwat. 188/IR.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Opublikował: Z moich wspomnień, w: Legiony na polu walki (Piotrków 1916).

Żonaty (od 1918) z Anielą Brynk, z którą się potem rozszedł, miał z nią syna Ryszarda (ur. 1922) i córkę Teresę (ur. 1929).