Urodził się 17 lutego 1894 r. w Górczynie (obecnie część Poznania). Syn Tomasza i Wiktorii z Sołeckich.
Ukończył gimnazjum humanistyczne w Poznaniu, maturę uzyskał w Wiedniu. Od 1915 r. studiował prawo na uniwersytecie w Lipsku.
W czasie I wojny światowej w 1916 r. powołany do armii niemieckiej, służył w niej do 1918 r.
Z ramienia Naczelnej Rady Ludowej prowadził działalność organizacyjno-agitacyjną na Górnym Śląsku.
W maju 1919 r. wstąpił do 10 pstrz wlkp (potem: 68 pp). W 1920 r. ukończył kurs w Szkole Podchorążych Piechoty. Był żołnierzem 51 pp. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech.
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskując magisterium (1922). Egzamin sędziowsko-adwokacki zdał w 1925 r.
Mieszkał w Poznaniu i pracował jako adwokat.
W poznańskim aeroklubie ukończył kurs pilotażu.
W 1939 r. zmobilizowany do WP. Służył w Bazie Lotniczej nr 3. W czasie kampanii wrześniowej po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 032/3 z 14 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na por.
Żonaty, miał córki Ludomirę i Bognę oraz syna Kazimierz.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 177/1938; J. Pawlak, Ostatnie lądowanie, Warszawa 1994; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S(nitko) R(zeszut), w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 3/1993.