Urodził się 2 marca 1894 r. w Krasiczynie.
W okresie I wojny światowej w Legionach Polskich ps. „Kragorz”. W stopniu sierż. służył w 3 komp. IV baonu 5 pp LP. Ranny podczas bitwy pod Kościuchnówką (4-6 lipca 1916).
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 78 pp (1923, 1924). Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. piech., był wówczas dowódcą I baonu 60 pp. W 1932 r. służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty, a potem (1935, 1939) w 78 pp. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na ppłk. piech., wiosną 1939 r. był zastępcą dowódcy pułku. Od końca sierpnia dowódca nadwyżek pułku.
Na początku kampanii 1939 r. objął funkcję dowódcy Ośrodka Zapasowego 20 DP. Od 10 września dowodził zgrupowaniem „Drohiczyn”, wchodzącym w skład Obrony Polesia. Potem, po reorganizacji, został dowódcą piechoty dywizyjnej improwizowanej 50 DP rez. W jej składzie walczył z Sowietami i Niemcami. Po kapitulacji SGO „Polesie” pod Kockiem (6 października) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny.
Uwolniony, został przydzielony do rezerwy oficerskiej 2 Korpusu Polskiego. W 1946 r. zdemobilizowany.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 87/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.