Bojownikom niepodległości

Kazimierz Glabisz

(1893-1981)

glabisz kazimierzUrodził się 10 lutego 1893 r. w Odolanowie w Wielkopolsce. Syn Mieczysława, urzędnika, i Bolesławy z Bobowskich.

Ukończył gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim (1913 r.). Należał wówczas do Tow. T. Zana. Współorganizator Polskiej Drużyny Strzeleckiej w tym mieście. W latach 1913-1915 studiował prawo na uniwersytecie w Monachium i Wrocławiu. Należał do grona najaktywniejszych działaczy PDS w tych miastach.

W czasie I wojny światowej od maja 1915 do grudnia 1918 r. służył w armii niemieckiej. Ukończył oficerską szkołę artylerii. W stopniu ppor. art. w latach 1916-1917 walczył na froncie zachodnim. Ranny w ostatnich miesiącach wojny, leczył się w szpitalu w Poznaniu.

Po wybuchu powstania wielkopolskiego, mimo niezakończonej rekonwalescencji, w drugiej połowie stycznia 1919 r. zgłosił się do służby. Przydzielony do Oddz. Operacyjnego Dowództwa Głównego, dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 15 marca awansował na por. art. (potem ze starszeństwem z 1 marca 1918 r.). 15 listopada przydzielony do Oddz. III dowództwa Frontu Wielkopolskiego i urlopowany celem dokończenia studiów prawniczych we Wszechnicy Piastowskiej. W maju 1920 r. uzyskał magisterium prawa. Od czerwca 1920 r. pełnił służbę w Oddz. III Naczelnego Dowództwa. We wrześniu został referentem operacyjnym w Adiutanturze Naczelnego Wodza. Od maja 1921 do września 1922 r. uczestniczył w III powstaniu śląskim oraz należał do Komisji Przejęcia Górnego Śląska.

Zweryfikowany jako kpt. art. z 1 czerwca 1919 r., w latach 1922-1923 przebywał na kursie doszkalającym WSWoj w Warszawie. Z dniem 1 lipca 1923 r. awansował na mjr. art. Po ukończeniu szkoły od stycznia do października 1924 r. szef sztabu 14 DP. Następnie dowodził dyonem 14 pap. W latach 1925-1927 pełnił służbę w Oddz. III Biura Ścisłej Rady Wojennej, po czym do 1928 r. w referacie „Niemcy” Oddz. II Sztabu Generalnego. Od 1929 r. oficer do zleceń Generalnego Iinspektora Sił Zbrojnych. Pracował na polu organizacji sportu. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na ppłk. dypl. art., 1 stycznia 1935 r. otrzymał stopień płk. dypl. art. Został I oficerem do zleceń Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych.

Działacz sportowy; był przewodniczącym Polskiego Komitetu Olimpijskiego. (1928-1939), prezesem Polskiego Zw. Piłki Nożnej (1930-1939) i współorganizatorem Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego.

Od 1932 r. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Powstanie Poznańskie w Komitecie Krzyża i Medalu Niepodległości.

Podczas kampanii 1939 r. od 3 do 9 września dowodził improwizowana grupą „Kielce”. Następnie walczył na tyłach niemieckich, po czym w październiku powrócił do okupowanej Warszawy. Poszukiwany przez Niemców, 1 stycznia 1940 r. przedostał się na Węgry, gdzie do grudnia kierował Polsko-Węgierskim Tow. Opieki, organizując ewakuację internowanych polskich żołnierzy. Wezwany przez gen. Władysława Sikorskiego, przez Grecję, Turcję i Palestynę przedostał się do Egiptu, skąd odleciał samolotem do Wlk. Brytanii. Od 1 maja 1941

r. sprawował funkcję szefa Oddz. I sztabu Naczelnego Wodza. Od czerwca 1942 do października 1943 r. był zastępcą dowódcy 1 Samodz. Bryg. Strz. w Szkocji. Dowodził 2 Dyw. Grenadierów Pancernych (październik 1943-luty 1945) oraz 4 DP (od lutego 1945 do 1947 r.). 1 czerwca 1945 r. awansował na gen. bryg.

Zdemobilizowany, zamieszkał w Londynie. Sprawował kierownicze funkcje w organizacjach kombatanckich i sportowych. Członek Rady Naczelnej piłsudczykowskiej Ligi Niepodległości Polski (od 1978 r.). Współpracował z londyńskim „Przeglądem Zachodnim”.

Zmarł 25/26 listopada 1981 r. w Londynie i został pochowany w tamtejszym kościele pw. św. Andrzeja Boboli.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 3, 4 i 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami i złotym Krzyżem Zasługi, belgijskim orderem Leopolda 5 kl., czechosłowackim orderem Białego Lwa 4 kl., estońskim orderem Orła 3 kl., francuską Legią Honorową 4 kl., łotewskim orderem Trzech Gwiazd 3 kl. i rumuńskim orderem Gwiazdy Rumunii 3 kl.

Jego pamięci poświęcono pomnik w Odolanowie, jest patronem ulicy w mieście Ostrów Wlkp oraz szkoły podstawowej w Odolanowie.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 64/1931, 293/1932
Źródła

H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; W. Chocianowicz, W 60 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Kierownictwo obozu niepodległościowego na Obczyźnie 1945-1990, Londyn 1996; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 64/1931, 293/1932; B. Polak, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Poznań 2002; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.