Kazimierz Górecki

Urodził się 25 grudnia 1896 r. w Kijowie. Syn Aleksandra i Zofii z Piszczatowskich.

Ukończył gimnazjum w Kijowie, uzyskując maturę (1916 r.). Należał wówczas do tajnej organizacji samokształceniowej „Korporacja uczniowska”.

W czasie I wojny światowej w grudniu 1916 r. powołany do armii rosyjskiej, został przydzielony do Mikołajewskiej Oficerskiej Szkoły Artyleyjskiej w rodzinnym mieście.

Po rewolucji w Rosji (1917 r.) działał w Zw. Wojskowych Polaków. W styczniu 1918 r. brał udział w obroenie Kijowa przeciwko bolszewikom, po czym do maja pełnił służbę w polskich oddziałach partyzanckich ps. „Gniewosz”.

Od maja 1918 r. studiował na uniwersytecie w Kijowie.

Brał udział w akcji przerzucania wojskowych Polaków na północ Rosji, a potem do kraju. W październiku przedostał się do Warszawy.

Od 7 listopada 1918 r. w WP. W stopniu ppor. art. skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Rembertowie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców. 16 listopada przydzielony do 1 baterii 8 pap. Od stycznia 1919 r. jako dowódca pociągu pancernego „Zagończyk” brał udział w walkach z Ukraińcami m.in. w rejonie Bełza i Rawy Ruskiej. Pod koniec lutego został dowódą II plut. 1 baterii 8 pap. Uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Wyróżnił się podczas walk o Lidę (16 kwietnia), kiedy to ogniem artylerii uszkodził dwa pociągi pancerne wroga, zdobył jeden z nich, i powstrzymał atak jego piechoty. 29 listopada 1919 r. otrymał urlop akademicki.

Studiował na Wydz. Inżynieryjnym Politechniki Warszawskiej, ukończył semestr.

Od 20 lutego 1920 r. ponownie dowódca II plut. 1 baterii 8 pap. Ponownie walczył na froncie litewsko-białoruskim. Walczył w składzie IV Brygady 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Podczas walk odwrotowych z bolszewikami w lipcu z dywizją przeszedł na Litwę, gdzie w Poniemuniu koło Kowna został internowany. 8 sierpnia zbiegł do Kłajpedy, skąd przedostał się do Pucka, a w połowie sierpnia do Warszawy. Przydzielony do 6 baterii 8 pap, brał udział w końcowym etapie bitwy warszawskiej. We wrześniu skierowany z dywizją w rejon Tarnopola, walczym tam oraz koło Halicza i Podhajców. 29 grudnia przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. art. z 1 czerwca 1919 r., 2 stycznia 1932 r. awansował na kpt. rez. art.

Od 1922 r. studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, w 1926 r. uzyskując magisterium.

Odbył aplikację sądową i adwokacką w Warszawie i od 1932 r. pracował tam jako adwokat we własnej kancelarii.

W czasie II wojny światowej 12 września 1939 r. zgłosił się ochotniczo do WP w Kowlu. W szeregach SGO „Polesie”. Brał udział w walkach z Sowietami i Niemcami. Po kapitulkacji oddziałów po bitwie pod Kockiem (6 października) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny w oflagach II B w Arnswalde, II D w Gross-Born, X A w Sandbostel i X C w Lubece. Uwolniony w 1945 r. przez oddziały brytyjskie w Lubece.

Od lipca 1945 do marca 1946 r. przebywał w obozach dla polskich oficerów w Verden Celler i Salzgitter am Harz. Potem powrócił do kraju.

Pracował głównie w handlu zagranicznym. Był radcą prawnym m.in. w PTHM Varimex, Chz Minex, Chz Hortex i od 1959 r. w PP Metalexport.

Od lipca 1967 r. członek Kolegium Arbitrów przy Państwowej Izbie Handlu Zagranicznego, a od grudnia 1970 r. jego wiceprzewodniczący.

Zmarł 27 lipca 1978 r. w Warszawie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Karoliną Eysmont, miał córkę.