Kazimierz Grabianowski

Urodził się 26 lutego 1899 r. w Budzyniu pow. Chodzież. Syn Józefa i Pelagii z Jazikowskich.

Ukończył szkołę średnią w Bydgoszczy.

W czasie I wojny światowej w 1917 r. powołany do armii niemieckiej. Walczył na froncie we Francji.

Od 14 listopada 1918 r. należał do POW Zaboru Pruskiego. Służył w wydz. wywiadowczo-wykonawczym. Wobec złego stanu zdrowia 4 grudnia urlopowany, ukrywał się w Poznaniu i w Wierzenicy (do 26 grudnia).

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Przydzielony do plut. patrolowo-rozpoznawczego, brał udział w walkach o Poznań (27-28 grudnia) i Lawicę (6 stycznia 1919 r.). Następnie w WP. Służył w 1 pstrz wlkp. (potem: 55 pp). Brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. We wrześniu 1920 r. chory na czerwonkę, leczył się na tyłach. Po rekonwalescencji przydzielony do komp. ozdrowieńców 55 pp, a potem do 68 pp.

Od 5 kwietnia 1921 r. elew Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych. Po jej ukończeniu przydzielony do 45 pp. Zweryfikowany jako por. piech.. z 1 września 1920, w 1923 r. służył w 43 pp. Przeniesiony do lotnictwa, ukończył Szkołę Obserwatorów i Strzelców Lotniczych w Toruniu. W 1924 r. był oficerem 4 plotn. W 1928 r. służył w Centralnej Składnicy Lotniczej, a od 1929 r. w 3 plotn. Awansowany 1 stycznia 1934 r. na kpt. obs., od 5 czerwca 1937 r. dowodził 34 esk. liniową. Od października 1938 r. przebywał na kursie w Wyższej Szkole Lotniczej.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. ranny podczas bombardowania, po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii. Stamtąd przez Jugosławię i Grecję przedostał się do Wlk. Brytanii. w Polskich Siłach Powietrznych w Wlk. Brytanii. Awansował na mjr. obs.

Po wojnie zamieszkał w Southport w Wlk. Brytanii.

Zmarł w 1990 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty dwukrotnie: od 19 II 1926 z Elżbietą Blumke, z którą miał syna Cezarego Norberta Andrzeja (ur. 8 IV 1928), a po jej śmierci z Maggie z Heyesów Granford, z którą miał troje dzieci m.in. córkę Margareth i synów Michała oraz Edwarda.