Kazimierz Grodzicki

Urodził się 24 lutego 1896 r. w Stanisławowie. Syn Jana i Franciszki z Łopatyńskich.

Ukończył gimnazjum w Stanisławowie oraz Akademię Handlową we Lwowie.

Należał do skautingu (Oddział Ćwiczebny w Stanisławowie, od 1909 r.) oraz do PDS.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Stasiak”. W stopniu kpr. służył w 2 komp. III baonu 1 pp LP. Ranny 25 października 1915 r. Po rekonwalescencji w 4 baterii 1 part LP. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. przeszedł do POW.

Po 1918 r. w WP. Mianowany 1 października 1919 r. ppor. art., służył w 1 pap leg. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. art. z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. art.

Mieszkał w m. Kosy-Dwór pow. Nowogródek. Pracował na roli i jako handlowiec. W końcu lat 30. zajmował stanowisko wiceprezydenta m. Wilna.

Był prezesem Zw. Strzeleckiego, członkiem zarządu Spółdzielni Rolniczo-Handlowej oraz Kasy Stefczyka.

Podczas II wojny światowej jesienią 1939 r. aresztowany przez Sowietów, został osadzony w więzieniu na Łukiszkach w Wilnie. W grudniu 1940 r. skazany na osiem lat łagrów, wyrok odbywał w obozie w rejonie Kirowa. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) i podpisaniu umowy Sikorski-Majski w sierpniu został uwolniony, po czym ślad po nim zaginął.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Kazimierą Kaufer, miał synów Jana (7 IX 1926-18 IV 2011), mgr. inż. górnictwa, i Kazimierza Romana.