Urodził się 27 stycznia 1897 r. w Warszawie. Syn Romana i Pauliny z Grębeckich. Brat Jerzego (zob.).
W latach 1907-1913 uczył się w gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Ze względu na warunki materialne przerwał naukę i podjął pracę zawodową.
W czasie I wojny światowej od jesieni 1916 r. w POW ps. „Poraj”. Pełnił służbę w obwodzie Warszawa-Praga. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r., po czym automatycznie wstąpił do WP.
Służył w 1 pp leg, a od początku 1919 r. w Żandarmerii Polowej. Po zakończeniu wojny z bolszewikami skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu z dniem 1 maja 1922 r. mianowany ppor. piech.
Przydzielony do 24 pp, w pułku tym służył do maja 1927 r. Awansowany 1 maja 1924 r. na por. piech., był powiatowym komendantem Przysposobienia Wojskowego w Łucku (do 1930 r.). Następnie należał do kadry Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej (1932 r.), a w 1935 r. ponownie służył w 24 pp. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. piech., od 1937 r. oficer baonu KOP „Budsław”. Wiosną 1939 r. był oficerem materiałowym baonu KOP „Kopyczyńce”.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 022/3 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty ze Stanisławą z Hoppów, małżeństwo to było bezpotomne.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie, jest wymieniony na tablicy w kościele pw. Wszystkich Świętych w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 217/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1992.