Kazimierz Gummer

Urodził się 7 stycznia 1878 r. w Grodzisku Wlkp. Syn Ludwika i Bronisławy z Szermerów.

Ukończył gimnazjum im. Bergera w Poznaniu, po czym studiował weterynarię na uniwersytetach w Monachium i Berlinie, uzyskując dyplom lekarski. W czasie studiów należał do polskich konspiracyjnych organizacji niepodległościowych.

Odbył obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej, uzyskując stopień oficerski.

Po uzyskaniu dyplomu lekarza weterynarii podjął praktykę w Żninie.

Z jego inicjatywy w 1909 r. powstał tam chór „Moniuszko”, którego do 1914 r. był dyrygentem.

W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii niemieckiej, awansował do stopnia por. W listopadzie 1918 r. powrócił do Żnina.

Brał udział w tworzeniu polskich Rad Ludowych i Straży Ludowej.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Początkowo służył w komp. żnińskiej. Od 1 stycznia 1919 r. organizował służbę weterynaryjną na froncie północnym i pełnił funkcję szefa tej służby. W marcu został komendantem Powiatowej Straży Ludowej w Żninie. Od 12 maja w 1 pac w Poznaniu. Awansował do stopnia mjr. lek. wet. 1 lutego 1920 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. lek. wet. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce był lekarzem powiatowym weterynarii w Lesznie. W 1932 r. przeniesiony na emeryturę, prowadził prywatną praktykę.

Prezes koła Zw. Oficerów Rezerwy w Lesznie, członek Zw. Powstańców i Wojaków. Związany politycznie ze Stronnictwem Narodowym.

Podczas II wojny światowej 12 grudnia 1939 r. wysiedlony przez Niemców do Tomaszowa Mazowieckiego. Tam sprawował funkcję prezesa powiatowej Rady Głównej Opiekuńczej.

Zmarł 12 czerwca 1943 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Lesznie Wlkp.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Heleną Kubowicz, miał z nią córkę Wiesławę oraz synów Zdzisława i Witolda.