Kazimierz Hodbod

Urodził się 31 października 1896 r. w Woli Mieleckiej pow. Mielec. Syn Edwarda i Stefanii ze Służków.
Od 1907 r. uczył się w gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu. Maturę uzyskał eksternistycznie w marcu 1916 r.
Działał w organizacjach niepodległościowych: w „Zw. Jastrzębim”, „Przebojem”, a od 1912 r. należał PDS.
W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Służył w II plut. 2 komp. VI baonu 7 pp LP, uzyskując stopień sierż. Po likwidacji pułku (wrzesień 1916) przeniesiony do 1 pp LP (II baon). Ukończył szkołę oficerską 1 pp LP (1917).
Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. W szeregach 56 pp walczył na froncie włoskim. 20 maja 1918 r. urlopowany dla rozpoczęcia studiów w Krakowie.
Podjął służbę w POW. Był instruktorem w Krakowie, a od września w Mielcu.
Od 1 listopada 1918 r. w WP. Zorganizował komp. asystencyjną w Mielcu, na czele której tłumił rozruchy na terenie powiatów mieleckiego i tarnobrzeskiego. W okresie od 13 marca do 6 kwietnia 1919 r. służył w komp. szturmowej 18 pp. Następnie kolejno w 15, 101 i 40 pp. W czerwcu 1919 r. mianowany ppor. piech. Od 20 sierpnia 1919 r. do 2 lutego 1920 r. pełnił służbę w Brześciu nad Bugiem. Awansowany na por. piech. (z dniem 1 kwietnia), został dowódcą 1 komp. 144 pstrz (potem: 71 pp). W sposób szczególny wyróżnił się w czasie walk z bolszewikami o folwark Popieleżyn i wieś Zawady (15 sierpnia 1920).
Po wojnie, zweryfikowany jako por. piech., pełnił służbę w 71 pp. Ukończył kurs dla młodszych oficerów w Szkole Podchorążych w Warszawie. W 1924 r. awansował na kpt. piech. Podczas przewrotu wojskowego w 1926 r. opowiedział się po stronie marsz. J. Piłsudskiego.
Ciężko ranny 13 maja 1926 r. w czasie walk w Warszawie, po kilku godzinach zmarł w szpitalu. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. B-18.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości oraz złoty Krzyż Zasługi.
Był żonaty.