Urodził się 4 marca 1893 r. w zaścianku Kukawce pow. Lida. Syn Edmunda i Antoniny z Mickiewiczów.
Kształcił się w Wilnie, gdzie potem do 1914 r. pracował w aptece.
W czasie I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej, w 1915 r. ukończył szkołę oficerską w Peterhofie. W 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego.
Służył w 3 DSP, uzyskał stopień pkpt. piech. Dowodził komp. 9 psp. Po demobilizacji korpusu powrócił w rodzinne strony.
W grudniu 1918 r. był inicjatorem powołania Samoobrony Ejszyskiej i stanął na jej czele. Brał udział w walkach z bolszewikami w okolicach Lidy. Następnie dołączył do oddziału mjr. Władysława Dąbrowskiego. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w Kołtynianach pow. Święciany. Służył w Policji Państwowej. Uzyskał stopień st. posterunkowego.
Podczas kampanii 1939 r. 19 września w Zawiasach przekroczył granicę litewską i został internowany. Po zajęciu Litwy przez Sowietów od 14 lipca 1940 r. przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku. Następnie (16 maja-27 lipca 1941) w obozie w m. Ponoj. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i podpisaniu umowy Sikorski-Majski 4 września został uwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Wraz z nią przeszedł na Bliski Wschód. W Armii Polskiej na Wschodzie pozostawał w stanie nieczynnym.
Zmarł po 1945 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
J. Dziczkaniec, Samoobrona Ziemi Lidzkiej, Lida 1938; „Monitor Polski” nr 177/1938; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.