Urodził się 8 lutego 1894 r.
Po 1918 r. w WP. W latach 1919-1920 służył w 34 pp. Był dowódcą III baonu. Ranny 13 czerwca 1920 r. podczas walk o Czarnobyl. W końcu lipca objął dowództwo pułku. W sposób szczególny wyróżnił się w walce o Mężenin (2 sierpnia). Podczas natarcia na Gołasze-Dąb tego samego dnia został ciężko ranny.
Po wyleczeniu się z ran powrócił do pułku, w którym sprawował funkcję p.o. dowódcy baonu. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 i awansowany z dniem 1 lipca 1923 r. na mjr. piech. Od 3 października 1924 r. w KOP. Dowodził 4 baonem granicznym. 1 stycznia 1929 r. awansował na ppłk. piech. W marcu tego roku został zastępcą dowódcy 18 pp. Od 15 października 1929 do 1 września 1931 r. studiował w WSWoj w Warszawie. Po ich ukończeniu objął funkcję kierownika Ekspozytury nr 1 Oddz. II Sztabu Głównego w Wilnie. Od 1 października 1933 r. zastępca dowódcy 33 pp. W 1934 lub 1935 r. przeszedł w stan spoczynku.
Skazany przez Sąd Okręgowy w Warszawie w zawieszeniu na sześć miesięcy więzienia za postrzelenie kpt. Władysława Sumary, co zatwierdził Sąd Apelacyjny (9 marca 1938 r.).
Podczas kampanii 1939 r. 4 września wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Lwowskiej Bryg. Obrony Narodowej, funkcji tej nie objął. Od 12 września dowodził improwizowanym 360 pp rez oraz równocześnie pododcinkiem „Południe” Obrony Warszawy.
Ciężko ranny 26 września 1939 r. podczas natarcia na „Królikarnię”, tego dnia zmarł w szpitalu. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. A-17.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 4 kl.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.