Urodził się 4 lutego 1901 r. w Osiecznej pow. Leszno Wlkp. Syn Michała i Jadwigi z Mullerów.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Służył od 9 stycznia 1919 r. w komp. osieckiej. Przydzielony do 6 pstrz wlkp. Od listopada 1919 r. elew Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty. Po jej ukończeniu 4 lipca 1920 r. jako pchor. przydzielony do 49 pp. Dowodził komp. Podczas bitwy warszawskiej 22 sierpnia dostał się do niewoli, z której w październiku zbiegł. Od listopada w baonie zapasowym 49 pp.
Po wojnie kontynuował służbę w 49 pp. W 1921 r. mianowany ppor. piech. i awansowany 1 sierpnia 1922 r. na por. piech., od 1927 r. był oficerem 11 baonu KOP. Od 1928 do 1933 r. służył w 4 baonie KOP w Dederkałach, potem w 69 pp, a od lutego 1935 r. dowodził komp. w Szkole Podoficerskiej Piechoty dla Małoletnich nr 2 w Śremie. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na kpt. piech., ukończył kurs informacyjno-wywiadowczy Oddz. II Sztabu Głównego. Po odbyciu praktyki w samodz. referacie informacyjnym DOK nr VII przeszedł do służby wywiadowczej. W latach 1938–1939 r. w 51 pp. Wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu w biurze wywiadu oddz. II Sztabu Głównego.
Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii.. Tam został oficerem Ekspozytury „R” Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza w Bukareszcie. Następnie przedostał się do Francji, a po jej upadku w czerwcu 1940 r. do Wlk. Brytanii. Służył tam w 1 DPanc. Po zakończeniu wojny i demobilizacji w październiku 1947 r. powrócił do Polski.
Pracował jako prokurent w Przedsiębiorstwie Robót Elektrycznych w Szczecinie, a potem w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Przemysłowego.
21 listopada 1951 r. aresztowany przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Szczecinie. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 28 stycznia 1954 r. skazany na karę czterech lat i sześciu miesięcy więzienia. Na mocy amnestii z 28 lutego 1947 r. karę tę zmniejszono do dwóch lat i trzech miesięcy więzienia. Zwolniony 21 lutego 1954 r. W 1957 r. został zrehabilitowany.
Awansował do stopnia mjr. rez.
Zmarł 6 maja 1976 r. w Szczecinie.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.
Żonaty z Marią N., miał syna Jerzego, lekarza, i córkę Danutę.
J. Juchniewicz, Ludzie jak góry, www.dowgwillo.nl/Zolnierze%20wykleci/Juchniewicz%20Kazimierz.html [dostęp 24 VI 2021]; Kazimierz Juchniewicz, www.muzeumsg.strazgraniczna.pl/muz/formacje-ochrony-granic/biografie/19… [dostęp 24 VI 2021]; „Monitor Polski” nr 217/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.