Kazimierz Jasnoch

Urodził się 4 marca 1886 r. w Czersku pow. Chojnice. Syn Teodora, urzędnika, i Marii z Sas-Karczyńskich.

Ukończył szkołę powszechną w Czersku (1897 r.) i gimnazjum w Pelplinie. Uczył się w prywatnej szkole plastycznej Zuchorsa w Berlinie. Przez dwa lata studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie i przez dwa lata w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie kształcił się w Akademii Paryskiej. Zwiedził Włochy i Afrykę Północną (1922–1924).

W czasie I wojny światowej 1 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, walczył na froncie wschodnim.

Od listopada 1918 r. należał do POW Zaboru Pruskiego ps. „Pomorski”. Działał w grupie Mieczysława Palucha.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Przyczynił się do opanowania 28 grudnia stacji radiowej w poznańskiej cytadeli. Organizował komp. łączności Okręgu Wojskowego I w Poznaniu. Dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 7 lutego 1919 r. mianowany ppor. łączn. Od 1 lutego dowodził 1 komp. I baonu telegraficznego, z którą 30 marca wyruszył na front, obejmując 3 kwietnia komendanturę łączności w sztabie Okręgu Wojskowego II. Od 1 października przebywał na miesięcznym kursie telegraficznym w Warszawie, po czym powrócił na zajmowane uprzednio stanowisko. Z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansowany na por. łączn., podczas walk z bolszewikami w 1920 r. szef łączności 15 DP. Od 25 grudnia ochotniczo organizował na Górnym Śląsku oddziały łączności.. Uczestnik III powstania śląskiego (1921 r.) – zajmował stanowisko szefa łączności Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych. 22 lipca 1921 r. oddany do dyspozycji DOK nr VII, 9 września odkomenderowano go do kadry zapasowej 7 baonu telegraficznego. Następnie jako dowódca komp. w Obozie Wyszkolenia Wojsk Łączności w Zegrzu od 1 lutego 1922 r. został szefem łączności grupy gen. Stanisława Szeptyckiego, przeznaczonej do objęcia Górnego Śląska. Zweryfikowany jako kpt. łączn. z 1 czerwca 1919 r. Po powrocie do 7 baonu telegraficznego 11 września 1922 r. przeniesiony do rezerwy.

Po 1924 r. pracował jako intendent w Wielkopolskim Muzeum Wojskowym w Poznaniu.

Artysta malarz. Malował akwarelą, olejno, temperą i pastelą portrety i sceny rodzajowe. Należał do zarządu Zrzeszenia Związków Artystycznych i Kulturalnych w Poznaniu. W 1936 r. za swoją działalność artystyczną otrzymał Nagrodę Miasta Poznania.

Należał do Związku Peowiaków (był m.in. prezesem tej organizacji w Poznaniu), w latach 1931–1932 wiceprezes Koła Poznań Związku Oficerów Rezerwy, należał do zarządu Związku Rezerwistów, prezes grupy poznańskiej Związku Powstańców Śląskich.

Podczas II wojny światowej w 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, brał udział w kampanii wrześniowej. Po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii, gdzie został internowany. Przedostał się na zachód. Internowany w Szwajcarii, przeszedł do Francji. Tam uczestniczył w ruchu oporu. Służył w polskich oddziałach partyzanckich. W 1947 r. powrócił do Polski i podjął działalność artystyczną.

Zmarł 17 stycznia 1966 r. w Poznaniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Górczyńskim kwat. IIIP.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 22 VI 1923) z Haliną Lange-Wnukowską, miał córkę Grażynę (1929–1951).