Urodził się 23 lutego 1894 r. w Świniarach (Górnowoli?) pow. Busko-Zdrój. Syn Bartłomieja i Ewy ze Strachów.
W czasie I wojny światowej od września 1914 r. w Legionach Polskich.W stopniu szer. sSłużył w 8 komp. 3 pp LP, był ranny.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Razem z pułkiem uczestniczył w przejściu frontu pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie dołączył do II Korpusu Polskiego na Ukrainie. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) przedostał się na Syberję, gdzie w stopniu sierż. podjął służbę w baonie szturmowym 5 Dywizji Syberyjskiej. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920) powrócił do kraju i w listopadzie tego roku wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 7 komp. 82 pp. Stopień ppor. piech. uzyskał 4 lutego 1920 (?) r. Następnie w rezerwie.
Uczestnik III powstania śląskiego (1921 r.). Był doradcą technicznym w 3 pp wojsk powstańczych.
W niepodległej Polsce do 1929 r. pracował jako gajowy w Leśnictwie Skulin. Od 1929 r. jako osadnik wojskowy mieszkał w kolonii Polany koło Powórska. W 1935 r. mieszkał w Warszawie, gdzie pracował dorywczo w PKU.
Należał do Związku Legionistów Polskich i BBWR.
W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 035/1 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na por.
Żonaty, miał dwoje dzieci.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 259/1937; J. S[nitko] R[zeszut], w: „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 3/1993.