Kazimierz Roman Heillman

Urodził się 27 lutego 1896 r. w Błażowej koło Rzeszowa. Syn Antoniego, nauczyciela, oraz Teodozji. Brat Stanisława Józefa Heilmana (zob.).
Ukończył szkołę ludową w Błażowej (1906 r.) oraz cztery klasy w II gimnazjum w Rzeszowie. Następną klasę ukończył w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, zaś maturę uzyskał we Lwowie (1914 r.).
Od 1912 r. należał do PDS. Jako podoficer był instruktorem na kursie tej organizacji w Nowym Sączu (15 lipca-2 sierpnia 1914). Służył wówczas w 1 komp. Po przerwaniu kursu 3 sierpnia przybył do Krakowa.
W czasie I wojny światowej od sierpniua191r r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Od 1915 r. był żołnierzem komp. technicznej przy Komendzie Legionów. Mianowany 20 sierpnia 1915 r. chor. sap., 1 listopada 1916 r. awansował na ppor. sap.
Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. Uczestniczył w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) i dalszych działaniach II Korpusu Polskiego aż do bitwy pod Kaniowem (11 maja) i kapitulacji korpusu (12 maja). Dostał się wówczas do niewoli, z której po dwoch tygodniach zbiegł do Warszawy.
W sierpniu przedostał się na Kubań, gdzie wstąpił do tworzącej się 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. W kwietniu 1919 r. wyjechał do Francji, gdzie początkowo został przydzielony do 4 psp, a potem do 12 psp w armii gen. Józefa Hallera. Wkrótce potem w jego szeregach powrócił do kraju. W okresie od sierpnia 1920 r. do 1922 r. pełnił służbę w sztabie 2 DP Leg.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, był p.o. dowódcy baonu 2 pp leg (1922) i II baonu 59 pp (1923). Awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. piech., w latach 1924-1926 pozostawał jako wykładowca na tymczasowym etacie na kursie dla młodszych oficerów piechoty. Dowodził 5 baonem KOP w Łużkach (1926-1932). 1 stycznia 1931 r. otrzymał stopień ppłk. piech. Następnie był zastępcą dowódcy 62 pp, a potem (od października 1936 r.) dowódcą tego pułku.
Na jego czele, w składzie 15 DP (Armia „Pomorze”), uczestniczył w kampanii 1939 r. Brał udział w walkach na Pomorzu, nad Bzurą i w obronie Warszawy, gdzie został ranny. Leczył się w Szpitalu Ujazdowskim. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) podjął działalność konspiracyjną. Początkowo w Warszawie, a od połowy października do połowy grudnia 1939 r. w Rzeszowie. Tam organizował Organizację Orła Białego. Następnie 20 grudnia przedostał się na Węgry, gdzie szef Bazy nr 1 ZWZ płk. dypl. Alfred Krajewski zaprzysiągł go w ZWZ i nakazał zorganizowanie okręgu ZWZ Małopolska Środkowa. 13 stycznia 1940 r. wyruszył do kraju. Aresztowany przez Ukraińców w Baligrodzie (16 stycznia), został przekazany Niemcom i osadzony w Sanoku. Nierozpoznany, jako „Jan Hilkner” od 18 stycznia przebywał w więzieniu w tym mieście do 27 września, po czym został osadzony w Tarnowie (do 8 stycznia 1941 r.). Następnie przewieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (nr więźnia 9319). Jako szef Zw. Organizacji Wojskowych kierował całością prac konspiracyjnych w obozie. 7 lipca 1942 r. został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen, gdzie pozostawał do
wyzwolenia (5 maja 1945 r. ).
Po wojnie powrócił do kraju i pod nazwiskiem „Kazimierz Rawicz” zamieszkał w Gliwicach. Pracował w różnych przedsiębiorstwachostatecznie przeszedł na rentę.
Tam zmarł 12 grudnia 1969 r. i został pochowany na Cmentarzu Lipowym.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Józefą N., miał z nią synów Jana (20 XI 1921-9 XII 1943), który jako ppor. pil. zginął w locie ćwiczebnym, Kazimierza (ur. 1923), żołnierza AK, więźnia obozów w Auschwitz i Buchenwaldzie, Ryszarda i Zbigniewa oraz córki Krystynę (ur. 1927), żołnierza AK, i Barbarę.