Urodził się 5 stycznia 1900 r. w Warszawie. Syn Bolesława i Władysławy ze Skibniewskich.
Absolwent gimnazjum w Warszawie.
W czasie I wojny światowej w POW ps. „Jastrzębiec”.
Po 1918 r. w WP. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty (1919 r.). W składzie 28 pp od lipca 1919 r. walczył z bolszewikami. Z dniem 1 stycznia 1920 r. mianowany ppor. piech. Ranny pod Mariampolem (28 maja).
Awansowany 1 stycznia 1921 na por. piech., służył w obozie internowanych nr 16. Następnie (do 1923 r.) w 10 pp, a potem w 6 pp leg. Dowodził kompanią oraz był oficerem poligonowym. Przed 1925 r. ukończył pięciomiesięczny kurs doszkolenia w Chełmnie. Następnie (do końca 1927 r.) oficer materiałowy 25 pp. Od 1928 r. do co najmniej 1933 r. w 63 pp. W pułku tym zajmował stanowiska młodszego oficera w kompanii, dowódcy kompanii i referenta gazowego pułku. W 1935 r. należał do kadry Korpusu Kadetów nr 1. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na kpt. piech., wiosną 1939 r. zajmował stanowisko adiutanta baonu KOP „Orany”.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy z 3 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty z Józefą Kaczmarzyńską, miał synów Ryszarda i Edwarda.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 63/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1/1992; W. Wysocki, 10 Pułk Piechoty 1918-1939, Warszawa 1997.