Urodził się 3 października 1878 r. w Bydgoszczy. Syn Wacława, urzędnika, i Emilii z Pryllów.
W wieku czterech lat zamieszkał z rodziną na terenie Niemiec. Ukończył gimnazjum w Berlinie, po czym w latach 1901-1908 studiował architekturę na politechnice, uzyskując dyplom inżyniera.
W latach 1901-1902 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej w 3 Pułku Gwardii Pieszej w Berlinie.
Jako architekt pracował w różnych miejscowościach w głębi Niemiec.
W czasie I wojny światowej 17 sierpnia 1914 r. w stopniu kpr. zmobilizowany do armii niemieckiej, służył w II baonie landszturmu w Poczdamie. Brał udział w walkach na froncie zachodnim w Belgii i Francji, był dwukrotnie lekko ranny. 1 października 1917 r. mianowany ppor. piech., do sierpnia 1918 r. pełnił służbę w IV baonie 73 pułku fizylierów. Po wybuchu rewolucji w Niemczech w listopadzie 1918 r. powrócił do kraju.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Z powodu nieznajomości języka polskiego nie mógł objąć stosownego do umiejętności stanowiska. Był komendantem dworca w Gnieźnie, później pomocnikiem dowódcy oddziału żnińsko-witkowsko-gnieźnieńskiego. Po zranieniu dowódcy w boju o Żnin 11 stycznia 1919 r. objął jego funkcję. Postać niezwykle popularna wśród żołnierzy, od 31 stycznia dowodził IV odcinkiem (kcyńskim) Frontu Północnego. Wyróżnił się podczas walk w rejonie Kcyni (29 stycznia-3 lutego). 13 kwietnia awansowany na por. piech. (potem ze starszeństwem z 1 sierpnia 1913 r.). a 24 czerwca na kpt. piech. (z dniem 1 sierpnia 1918 r.). Od 7 maja 1919 r. dowódca baonu zapasowego 9 pstrz wlkp, a od 14 lipca jego III baonu. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Stopień mjr. piech. otrzymał ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 r. Od 1 czerwca był dowódcą baonu i czasowo zastępcą dowódcy 8 pstrz wlkp (potem: 62 pp). Od 6 października dowodził baonem 59 pp.
31 maja 1921 r. został dowódcą baonu 61 pp, a 13 sierpnia komendantem PKU w Bydgoszczy. Zweryfikowany jako mjr piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. pozostawał w rezerwie oficerów sztabowych przy DOK nr VII. Od 1 marca 1924 r. pełnił służbę w szefostwie inżynierii i saperów DOK nr VII. Potem komendant PKU Poznań-Miasto, a od 12 sierpnia 1925 r. komendant składnicy wojennej 55 pp. 30 kwietnia 1927 r. przeszedł w stan spoczynku.
Mieszkał w Poznaniu. Pracował jako architekt.
Podczas II wojny światowej w listopadzie 1939 r. wysiedlony przez Niemców do Ostrowca Świętokrzyskiego, ostatecznie zamieszkał w Skarżysku-Kamiennej. Tam pracował na kolei, a potem m.in. w przedsiębiorstwie robót inżynieryjnych „Labor”.
Zmarł 1 sierpnia 1944 r. w Skarżysku-Kamiennej i tam został pochowany.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 18 I 1919) z Anielą Nehring, miał córki Halinę (ur. 4 XI 1919) i Marcelę (ur. 16 I 1922).
Z. Grot, w: Polski Słownik Biograficzny t. VIII/1959-1960; Kartoteka ewidencji ludności 1870-1931, www.e-kartoteka.net/pl/search?signature=14444#show [dostęp 6 X 2020]; „Monitor Polski” nr 245/1932; M. Rezler, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Poznań 2002; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.