Urodził się 22 stycznia 1888 r. w Kozłówce pow. Lubartów. Syn Stanisława i Marii z Dziembowskich.
W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej. Należał do POW Zaboru Pruskiego.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Następnie w Ekspozyturze Oddz. II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w Poznaniu. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w Poznaniu. Pracował jako zarządca nieruchomości.
Należał do Związku Oficerów Rezerwy.
Podczas II wojny światowej w 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, brał udział w obronie Warszawy. Po zakończeniu walk (28 września) pracował w Biurze Odbudowy Warszawy. Jednocześnie brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK ps. „Niedźwiedź”, „Karol”, „Rybak”, „Leliwa”. Od 1941 r. szef komórki wywiadowczej Organizacji Bojowej Związku Syndykalistów Polskich. Następnie dowodził komórką wywiadu antysowieckiego w wywiadowczej Brygadzie „Korwina” AK. W 1943 r. objął dowództwo własnej brygady kontrwywiadowczej. Prawdopodobnie w 1944 r. przeniesiony do Oddz. Informacyjnego Kedywu Komendy Głównej AK. Współpracował też z kontrwywiadem Komendy Głównej AK. Równolegle pomagał rodzinie żydowskiej ukrywającej się w Michalinie. W lutym 1944 r., po odkryciu jej kryjówki, został aresztowany przez Niemców. Po ujawnieniu swojej funkcji w AK zgodził się na współpracę z Niemcami. Zwolniony, poinformował o tym kontrwywiad Komendy Głównej AK. Otrzymał wówczas rozkaz zerwania kontaktów konspiracyjnych i wyjazdu z Warszawy. Rozkazu tego nie wykonał.
Zastrzelony 23 lutego 1944 r. w swoim mieszkaniu przy ul. Siennej 61 w Warszawie.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
O. Borzęcki, Brygada Korwina w szeregach ZWZ-AK w latach 1941–1943, „Dzieje Najnowsze” Rocznik XLVII/2015 zesz. 3; „Monitor Polski” nr 259/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.