Urodził się 17 kwietnia 1885 r. w Warszawie. Syn Rudolfa Feliksa i Jadwigi Leokadii z Boszów.
Ukończył gimnazjum Edwarda Rontalera w Warszawie (1915 r.).
W czasie I wojny światowej od 1916 r. w POW. Ukończył szkołę podchorążych.
Po rozbrojeniu okupantów w listopadzie 1918 r. wstąpił do 7 puł. W jego składzie przeszedł kampanię lat 1918–1920, uzyskując stopień ppor. plek. Od 1 lipca 1920 do 15 marca 1921 r. pracował w ambulatorium Dowództwa Warszawy.
W kwietniu odkomenderowany celem dokończenia studiów lekarskich na Uniwersytecie Warszawskim. Zweryfikowany jako por. plek. z 1 czerwca 1920, po ukończeniu studiów (8 listopada 1926 r.) i odbyciu przeszkolenia w Wojskowej Szkole Sanitarnej był młodszym ordynatorem w 1 Szpitalu Okręgowym (15 listopada 1926–1 stycznia 1928). Następnie do 1929 r. zajmował stanowisko naczelnego lekarza 1 pan. 1 stycznia 1929 r. awansował na kpt. lek. Był kierownikiem referatu w Departamencie Zdrowia MSWojsk (1930–1932), po czym do 1936 r. ordynatorem oddziału wewnętrznego i zakaźnego 1 Szpitala Okręgowego. We wrześniu 1936 r. objął funkcję starszego ordynatora w wojskowym sanatorium w Otwocku. 19 marca 1937 r. awansował na mjr. lek.
Należał do Polskiego Towarzystwa Badań Naukowych nad Gruźlicą, autor prac specjalistycznych.
Podczas kampanii 1939 r. był komendantem szpitala polowego nr 504 w Tarnopolu. Dostał się do niewoli sowieckiej; przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 015/2 z 5 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Żonaty z Franciszką z Michalskich, miał z nią dwoje dzieci.
Jego pamięci poświęcona jest tablica w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko]-R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1/1991.