Urodził się 14 stycznia 1898 r. w Nicei. Syn Ksawerego i Lubomiry z Rekoszów.
Należał do „Sokoła”.
W 1916 r. wcielony do armii rosyjskiej. Ukończył wojenny kurs szkoły oficerskiej artylerii i otrzymał stopień chor. art. Brał udział w walkach na froncie.
W 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji. Służył w 3 puł. Po demobilizacji korpusu w 1918 r. powrócił do kraju.
Od listopada 1918 r. w WP. W składzie 2 baterii 1 dak brał udział w walkach z Ukraińcami w rejonie Lwowa. Potem był oficerem zwiadu i adiutantem 1 dak. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920.
W latach 1921–1922 ukończył kursy dowódców baterii w Toruniu i Rembertowie. Zweryfikowany jako por. art. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., służył w 1 dak. Awansowany 1 lipca 1925 r. na kpt. art., był m.in. dowódcą baterii. W 1926 r. oficer sztabu 2 DK. W latach 1930–1932 słuchacz Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu WSWoj był oficerem sztabu 26 DP. Od 1934 r. oficer sztabu inspektora armii gen. M. Norwid-Neugebauera w Toruniu. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na mjr. dypl. art., od 1938 r. służył w 26 pal. Wiosną 1939 r. dowodził I dyonem. Latem jako oficer operacyjny przydzielony do sztabu Armii „Pomorze”.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej. Następnie w GO gen. M. Tokarzewskiego-Karaszewicza. Uczestniczył w walkach na Pomorzu, nad Bzurą i w obronie Warszawy, gdzie był zastępcą dowódcy Legii Oficerskiej i Podoficerskiej. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w oflagach m.in. w II C w Woldenbergu, gdzie działał w obozowej konspiracji. Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945 r. powrócił do kraju.
Przyjęty do służby w LWP od maja 1945 r. na stanowisku szefa oddziału organizacyjno-mobilizacyjnego w Dowództwie Okręgu Wojskowego Lublin. Awansowany na płk. dypl. art., był szefem sztabu OW Lublin. W 1946 r. awansował na gen. bryg., od 17 października 1946 r. aż do jej rozformowania rozkazem z 27 stycznia 1947 r. dowodził 1 Warszawską DK. Następnie zajmował stanowisko zastępcy szefa Dep. Piechoty i Szkolnictwa Wojskowego MON, a potem komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (październik 1947-lipiec 1948), skąd został przeniesiony do dowództwa Pomorskiego Okręgu Wojskowego na stanowisko jego szefa sztabu (do października 1950). Przeniesiony do dyspozycji MON, został aresztowany przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej i uwięziony pod zarzutem tzw. spisku w wojsku. Przeszedł ciężkie śledztwo. Po zwolnieniu z więzienia mieszkał w Warszawie. W 1956 r. przeniesiony formalnie w stan spoczynku.
Został wówczas zastępcą dyrektora Państwowych Torów Wyścigów Konnych. W 1968 r. przeszedł na emeryturę.
Członek ZBoWiD, propagator tradycji polskiej kawalerii, od 1981 r. przewodniczący Komitetu Organizacji Budowy Pomnika Jazdy Polskiej..
Zmarł 12 października 1984 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. B-6.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Krzyża Grunwaldu 3 kl., order Odrodzenia Polski 4 i 5 kl.
Żonaty z Jadwigą z Kiełkiewiczów-Herse (zob.).
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Cmentarz Komunalny Powązki dawny wojskowy w Warszawie, Warszawa1989; „Monitor Polski” nr 212/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Warszawa 2006; „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1–2/1985; informacje Tadeusza Łaszczewskiego.