Lech Ziemski

Urodził się 3 lutego 1887 r. w Kościanie. Syn Romana i Zofii z Masłowskich. W roku 1907 ukończył gimnazjum klasyczne w Bydgoszczy.

Studiował w Seminarium Duchownym w Poznaniu i Gnieźnie. Równolegle zaliczył cztery semestry Studium Sztuk Pięknych niemieckiej Akademii Królewskiej w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 stycznia 1911 roku w Gnieźnie z rąk biskupa Edwarda Likowskiego (1936–1915) późniejszego arcybiskupa prymasa Polski. Posługę duszpasterską podjął jako wikariusz w parafii św. Marcina w Jarocinie (15 lutego 1911 – 28 lutego 1913), następnie Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu (do 28 lutego 1915), parafii św. Magdaleny w Czarnkowie (do 31 marca 1916), oraz w parafii św. Stanisława Biskupa w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie objął patronatem miejscowe Towarzystwo Młodzieży Katolickiej.

Od 2 listopada 1913 r. należał do Wielkopolskiej Organizacji Skautowej. 14 maja 1916 r. założył 1 Drużynę Skautową im. Tadeusza Kościuszki w Ostrowie Wielkopolskim, którą wyposażył i umundurował na własny koszt.  Z jego inicjatywy  ze społecznych składek ufundowano sztandar drużyny, na którym na amarantowym tle wyhaftowany został orzeł biały. Od jesieni 1917 r. należał do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego w Poznaniu. Swoją drużynę na przygotowywał do działań powstańczych. Aresztowany przez władze niemieckie i postawiony  przed Sądem Wojennym w Poznaniu pod zarzutem zdrady stanu. Skazano go na 3 miesiące więzienia, ale wyroku nie wykonano, gdyż w Niemczech wybuchła rewolucja.

10 listopada 1918 r., ze swoich skautów powołał Towarzystwo Młodzieży „Pogotowie”, którego członkowie pełnili służbę w charakterze gońców przy Powiatowej Radzie Ludowej w Ostrowie Wlkp. Podczas powstania wielkopolskiego zorganizował skautową kompanię łączności, działającą w składzie odcinka południowego powstania. W latach 1918–1920 był członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej.

Wobec zagrożenia bolszewickiego w roku 1920 zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Sprawował funkcję kapelana wśród oddziałów walczących z Rosją bolszewicką na froncie litewsko-białoruskim.

Od 15 grudnia 1920 r. jako podharcmistrz był komendantem hufca w Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. W roku 1929 uzyskał stopień harcmistrza.

W latach 1919–1948, z przerwą wojenną, pracował jako prefekt w Państwowym Gimnazjum Męskim w Ostrowie oraz jako prokurator tamtejszego konwiktu arcybiskupiego.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach Szarych Szeregów i AK ps. „Siwy Sokół”. Był kapelanem baonu szturmowego 106 DP AK., operującym w okolicach Miechowa. Po przejściu frontu powrócił do Ostrowia Wlkp. W lutym 1945 r. rozpoczął reaktywację drużyn harcerskich w ostrowskim gimnazjum. Od września 1945 do listopada 1947 r. komendant Hufca Ostrów.

Od maja 1945 r. był współpracownikiem komendy obwodu Ostrów Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Ochotniczej „Warta”, walczącej z władzami komunistycznymi. Uzyskał stopień podpułkownika. Kontynuował pracę jako katecheta w Państwowym Gimnazjum i Liceum Męskim w Ostrowie Wlkp. W roku 1948 został odwołany przez władze komunistyczne z tej funkcji. W latach 1948–1958 był proboszczem parafii pw. św. Jadwigi w Łodzi koło Stęszewa. Odremontował kościół, a plebania stała się harcerską „przystanią”.

A probostwo? Dom ten staje się przystanią Ostrowskich harcerzy, którzy w okresie niszczenia przez komunistów harcerskiego dorobku tu znaleźli swą przystań. Tu można było korzystać z przebogatej biblioteki harcerskiej i krajoznawczej, tu organizowaliśmy ćwiczenia harcerskie i siadaliśmy przy ognisku słuchając gawędy «Siwego Sokoła», tu wprowadzaliśmy w tajne ale czynne szeregi harcerskie nowych członków, którzy na ręce „Siwego Sokoła” i przechowywany sztandar piątki Tomasza Zana składali przyrzeczenie [J. Derda, D. Więcek].

Następnie przebywał jako rezydent w parafii pw. św. Mikołaja w Lesznie.

Zmarł 17 lipca 1969 r. w Poznaniu, został pochowany w kwaterze powstańców wielkopolskich na Cmentarzu Parafialnym w Ostrowie Wlkp.

Jest patronem alei w Ostrowie Wielkopolskim (jako „Siwy Sokół”), kopiec „Siwego Sokoła” znajduje się na Stanicy Harcerskiej „Zielona Polana”.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. i złoty Krzyż Zasługi.